Iσως είναι όλα αυτά Γιάννη αλλά είναι και κάτι ακόμα. Η συμμετοχή σε μια ομάδα σου δίνει ταυτότητα όταν νοηματοδοτείται από κάποιον σκοπό, όπως "το να σώσουμε την πατρίδα μας". Οσο λιγότερη ταυτότητα έχεις, όπως τόσα νέα παιδιά σε αυτήν την τρυφερή ηλικία, τόσο πιο πολλή ταυτότητα ρουφάς μεσα από αυτή τη διαδικασία. Κάποια στιγμή η απόκτηση ταυτότητας είναι τόση που στην ουσία ταυτίζεται με το θάνατο: αν πεθάνω για την πατρίδα μου θα ειμαι αυτός που πέθανε για την πατρίδα μου κι όλοι θα με θυμούνται γι' αυτό. Τι κι αν δε θα σε θυμάται κανένας, τι κι αν το κορμί σου θα το τρώνε σκουλήκια, εκείνη τη στιγμή το άγγιγμα των ορίων της ύπαρξης υπερβαίνει το θάνατο, αφού ταυτιστεί μαζί του. Ομως, όσο πιο πολύ έχεις εμβαθύνει και απομυθοποιήσει μέσα σου αυτά τα ιδανικά που μας σερβίρουν, τόσο πιο πικρό είναι το χαμόγελο στα χείλη. Τι όμορφα που θα ήταν να ξυπνούσαν ένα πρωί οι λαοί και να έλεγαν στους ηγέτες τους: δε μας κοροϊδεύετε πια, ξέρουμε το ψέμα.
Μπορώ να μη σκέφτομαι τώρα αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες;
