Στρατός....Μία χαλαρή, ανεύθυνη, διασκεδαστική και άκρως σεξουαλική (!!!) περίοδος της ζωής μου!
Θα σας διηγηθώ μία "δυνατή" εμπειρία που είχα ως νέος φαντάρος στη μονάδα.
Στην 111 Π.Μ, όπου υπηρέτησα για 10 μήνες, γίνονται κατά καιρούς κάποιες ασκήσεις. Νατοικές αξιολογήσεις και διάφορα άλλα παραμφερή.
Μία τέτοια, λοιπόν αξιολόγηση, πραγματοποιήθηκε 10 περίπου ημέρες αφού είχα πάει εγώ στην μονάδα. Κατά τη διάρκεια αυτής τα καθήκοντα των φαντάρων περιορίζονταν στις σκοπιές. Το πρόβλημα ήταν ότι τα νούμερα αυτά ήταν πολύωρα και δεδομένου των συνεχόμενων εικονικών "επεισοδίων" που συνέβαιναν τράβαγαν ακόμη περισσότερο.
Είχα γνωρίσει ένα παλικάρι από το Αγρίνιο με τον οποίο είχαμε αναπτύξει φιλία και με του οποίου συμπτωματικά συμπίπταν τα "νούμερά" μας. Μετά από το πρώτο νούμερο, το οποίο τράβηξε πολλεεεεεεεές ώρες, αποφασίσαμε αμφότεροι ότι κάτι έπρεπε να κάνουμε ώστε να περνάει πιο ευχάριστα η ώρα.
Οι ασύρματοι που μας είχαν προμηθεύσει για τη σκοπιά είχαν 10 (αν θυμάμαι καλά) συχνότητες. Εμείς, οι σκοποί, έπρεπε να είμαστε συντονισμένοι σε κάποια από αυτές (δε θυμάμαι ποια) ώστε να λαμβάνουμε τα μυνήματα από το κέντρο επιχειρήσεων.
Ειχα λοιπόν τη φαεινή ιδέα να συντονίσουμε, εγώ και ο φίλος, τους ασυρματους μας σε κάποια άλλη συχνότητα ώστε να μιλάμε (άφοβα και ανενόχλητα) μεταξύ μας. Και αυτό έγινε. Μας μοίρασαν στις σκοπιές, εκεί χαλαρώσαμε, γυρίσαμε τους ασυρματους στην συχνοτητα που είχαμε συννενοηθεί και η συνομιλία άρχισε!
Πολύ είχαμε ενθουσιαστεί στην αρχή και δε λέγαμε να σταματήσουμε! Η συζήτηση επεκτάθηκε και ξεκινήσαμε να "στολίζουμε" με διάφορα κοσμητικά επίθετα όλο το επιτελείο του στρατού, της μονάδας, της άσκησης και ιδιαίτερα ασχοληθήκαμε με το παχύ μουστάκι του Αρχιφύλακα, τον οποίο αναφεραμε διαρκώς με το κωδικό του όνομα.
Δε ξέρω πόση ώρα πέρασε, σε κάποια στιγμή ακούω ένα αυτοκίνητο να έρχεται, δε προλαβαίνω να σηκωθώ και να φορέσω την εξάρτηση (μιλάμε για μεγάλη διάλυση στη σκοπιά) και ξεπροβάλει, με μπαντιλίκια χωρίς κυριολεξία, στρατιωτικό τζιπ στο οποίο επέβαιναν 4 άνδρες.
Ότι είχα σηκωθεί, την εξάρτηση την κράταγα στο χέρι, και βγαίνει πρώτος ένας τύπος a la Top-Gun και με αργά, αλλά άκρως ψαρωτικά, βήματα (εμφανώς φρικαρισμένος) κατευθύνεται προς εμένα που τα είχα χάσει εντελώς! "Έτσι φυλάς σκοπιά ρε μ@λ@κ@?", μου λέει και με σπρώχνει. Βγαίνει και ένας ακόμα, πιο ψύχραιμος, και μου λέει "Φίλε, τώρα τη γ@μ@%2ς....."
Με βάζουν στο τζιπ και φεύγουμε. Ο τύπος που βγήκε πρώτος ήταν ο υποδιοικητής (δε τον ήξερα μέχρι τότε) και οι άλλοι από την ασφάλεια της μονάδας. Με πάνε στη φρουρά, με αφήνουν, και εντός ολίγου ένα άλλο τζιπ φέρνει και τον φίλο μου. Εκεί βρίσκουμε κάτι αερονόμους και άλλους φαντάρους οι οποίοι μας είχαν ακούσει live (ήταν συντονισμένοι στην συχνότητα που είμασταν και εμείς) και μας ευχήθηκαν καλά ξεμπερδέματα.
Μη σας τα πολυλογώ, ήρθε και ο αρχιφύλακας. Αυτόν -και το μουστάκι του- τους είχαμε στολίσει ιδιαιτέρως. Φαντάζεστε τι ακούσαμε. Μάλλον δε μπορείτε να φανταστείτε καν. Ο διοικητής το αντιμετώπισε σχετικά ψύχραιμα. Η μονάδα όλη είχε εκτεθεί διότι μας άκουγαν, δε ξέρω και γω πόσοι, φιλοξενούμενοι υψηλόβαθμοι από το κέντρο επιχειρήσεων.
Ο φίλος Αγρινιώτης είχε φρίξει γιατί μετατέθηκε από μία άλλη μονάδα για να γλυτώσει τις φυλακές (τον είχαν καρακαμπανιάσει εκεί) και τώρα μας μίλαγαν για αεροδικείο!
Δύο μέρες έπειτα μας φώναξαν στο γραφείο ασφαλείας, στο οποίο θυμάμαι είχα πάει χαρακτηριστικά αξύριστος, και μας ανακοίνωσαν ότι το θέμα θα αποσιωπηθεί και θεωρείται λήξαν...
Μετά απ'αυτό, είχαμε γίνει οι "φίρμες" του στρατοπέδου.....
