Υπήρξα τυχερός σε αυτό τον τομέα, καθώς στο πατρικό μου είχαμε, θυμάμαι, τουλάχιστον ένα κατοικίδιο πάντοτε.
Ο πατέρας μου, ας είναι καλά εκεί ψηλά που βρίσκεται, αγαπούσε πολύ τα ζώα - αλλά και τα "ζώα"
.
Το πρώτο σκυλί ήταν ένα γερμανικό ποιμενικό. Όταν ήμουν πιτσιρικάς πίστευα ότι, αν είχα περισσότερη υπομονή, θα μπορούσα να του μάθω την Αλφαβήτα. Τόσο ευφυές πλάσμα ήταν.
Μετά ήρθε ένα βέλγικο λυκόσκυλο, άάάλλη προσωπικότητα από κει. Αστεία, δαιμόνια, παιχνιδιάρα, στρυφνή, κούκλα σκέτη.
Τελευταίο ένα θηλυκό Λαμπραντόρ. Ουδέν σχόλιον. Τέτοιο σκυλί δεν υπάρχει.
Πάντως, όλα αυτά που μπορεί κανείς να δει μέσα στα μάτια των ζώων, και δη των σκυλιών, μερικές φορές μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους με τη στοιχειώδη λογική ν' αναρωτηθούν αν αξίζουν να συγκαταλλέγονται στη συνομοταξία του ανθρώπινου γένους.
