Oι περισσότεροι από μας γεννήθηκαμε και ζούμε στην Ελλάδα, ούτε στην Ελβετία ούτε στην Ιαπωνία,δυστυχώς ή ευτυχώς είναι μεγάλη συζήτηση, αλλά ωρολογιακά μιλώντας είναι μικρή συζήτηση : -Δυστυχώς.
Για κάθε ρολόϊ, ανεξαρτήτως κόστους, έρχεται η ώρα του σέρβις και τότε αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα. Που, σε ποιον και πόσο. Κάποτε είχα τέσσερα IWC, στα τρία απ' αυτά έπρεπε αργά ή γρήγορα να κάνω σέρβις. -Kαι ποιος μάστρο-Γιακουμής ν΄ ανοίξει τώρα το κουρδιστό το ratrappante ; Σχεδόν ανακουφιστικά αποδέχθηκα την πραγματικότητα της αποστολής του πρώτου ρολογιού στην Ελβετία, αφού ολοφάνερα ήταν μονόδρομος. Ένας μήνας ακριβώς, τέσσερα κατοστάρικα κόστος και στην επιστροφή ένα ρολόϊ ολοκαίνουργιο, τέλεια συντηρημένο, μηχανικά και αισθητικά.
Τέσσερα κατοστάρικα είναι ένας σκασμός λεφτά. Σύμφωνοι. Αλλά τουλάχιστον δεν τα πλήρωσα σε συνεδρίες για να συνέλθω από το ψυχικό σοκ που θα μου είχε, κατά πάσα βεβαιότητα, προκαλέσει το ξεπάτωμα του ρολογιού μου από τον μαστρο-Γιακουμή που λέγαμε. Και δεν θα έφταιγε καν αυτός. Θα έφταιγα εγώ, που για να γλιτώσω δυο κατοστάρικα θα παρέδιδα το ρολόϊ σε κάποιον ο οποίος είναι λίαν αμφίβολο εάν είχε καν πιάσει ποτέ ξανά στα χέρια του -όχι να τ' ανοίξει, απλά να το δει- κουρδιστό Portuguese ratrappante έστω και μια φορά.
Γενικά, στα σέρβις ακολουθώ τον κανόνα, το ρολόϊ στην αντιπροσωπεία. Έχω καλές εμπειρίες από επίσημα σέρβις στην Ελλάδα -αντιθέτως έχω κάκιστες εμπειρίες από τους δυο-τρεις ανεξάρτητους τεχνίτες στους οποίους σπανιότατα -και απερίσκεπτα όπως απεδείχθη- προσέφυγα στο παρελθόν. 'Εχω ακούσει από αξιόπιστες πηγές καλά λόγια για κάποιους άλλους. Πιθανότατα να είναι άριστοι στη δουλειά τους, καθόλου δεν το αποκλείω, από την άλλη όμως δεν ενδιαφέρομαι πλέον να το διαπιστώσω πάνω σε δικό μου ρολόϊ. Είναι ψυχολογικό, την προσέχω την ψυχολογία μου, δεν παίζω με ζητήματα εσωτερικής γαλήνης και ισορροπίας, τη νιρβάνα μου την έχω σε μεγάλη υπόληψη, τα ρολόγια είναι χόμπι, δεν είναι νταλγκάς ούτε βραχνάς και δεν θα επιστρέψω να μου γίνουν.
Ρολόϊ σωστά και τακτικά συντηρημένο, είτε φθηνό είτε ακριβό, σημαίνει πρώτον ηρεμία στο διάστημα της κατοχής, δεύτερον ευχέρεια στη μεταπώληση, ιδού τα χαρτιά του σέρβις και τέλος. Κατά τα λοιπά, τα μεταξωτά βρακιά θένε επιδέξιους κώλους, η φτήνια τρώει τον παρά, άμα είσαι φτωχός αγόραζε ακριβά και λοιπά αποστάγματα λαϊκής σοφίας, τα οποία βρίσκουν πλήρη εφαρμογή στο πεδίο της εν Ελλάδι ωρολογιακής after market υποστήριξης (sic)...
Δείκτες βαμμένοι με μαρκαδόρο, κρύσταλλα που πετάγονται σαν καπάκια αναψυκτικού και αλλαγές λουριού με το σουγιά, όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Κι αν δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να συντηρήσω ένα ρολόϊ, κάλλιο να το χώσω σ' ενα συρτάρι να το βλέπω άθικτο -κι ας μη δουλεύει- δεν πειράζει. Δουλεύω εγώ και για τους δυό μας.
