To Γαλαξείδι ήταν απ’ αυτά τα μέρη που συνήθως σταματούσα «για ένα καφέ». Αυτό το «για ένα καφέ» είναι γενικά εντελώς αηδία, το μόνο που αποκομίζεις, ουσιαστικά, είναι εάν φτάχνουν ή όχι καλό καφέ στο τάδε μέρος. Αυτή τη φορά πήγα για να το γνωρίσω λίγο καλύτερα, όσο βέβαια είναι δυνατόν να γνωρίσει κάποιος ένα μέρος σε δυο ημέρες και δυό νύχτες. Τώρα ανυπομονώ να επιστρέψω.
Δύο λόγια για τον τόπο, με τη διευκρίνιση ότι δεν έχω ξενοδοχείο στο Γαλαξείδι (ούτε αλλού έχω ξενοδοχείο), μήτε φίλους ξενοδόχους ή μη στο Γαλαξείδι, ούτε καταγωγή από κεί ούτε τίποτε. Μετά το disclaimer λέω πως όποιος δεν έχει πάει να μείνει έχει πιαστεί κορόϊδο και καλό θα είναι να το κάνει σ’ αυτή τη ζωή. Προλαβαίνει. Πρόκειται για μια από τις ωραιότερες πόλεις της χώρας, δίχως αμφιβολία. Λένε ότι είναι «γραφικό». Δεν είναι καθόλου γραφικό. Γραφικός είναι ο Αλέφαντος και η Ελένη Λουκά. Ενδεχομένως και κάτι χωριoυδάκια των δέκα σπιτιών και και των τριών κατοίκων. Το Γαλαξείδι είναι επιβλητικό. Είναι παλιό. Είναι παραδοσιακό. Είναι διατηρημένο, το κυριότερο. Αποπνέει την ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, έχοντας κρατήσει μέρος από την αύρα της παλιάς του ακμής.
Η επίσκεψη στο Ναυτικό μουσείο απαραίτητη. Οι θαλασσινοί θα συγκινηθούν, οι στεριανοί κάτι θα μάθουν που σίγουρα δεν το ‘ξεραν. Υπάρχει ένας πολιτισμός από πίσω. Υπάρχουν αποτυπώσεις παραστάσεων από μακρινά ταξίδια, υπάρχει ώχρα στα ντουβάρια, υπάρχουν κτίρια από άλλους αιώνες, μέχρι και πάπιες ελευθέρας βοσκής έχει –όχι για φάγωμα, εννοείται.
Αν έχετε αρθριτικά, τότε να μην πάτε, έχει υγρασία και το μέρος θέλει πολύ περπάτημα, δεν είναι γι’ αραχτούς τύπους. Εάν είναι για φωτογραφίες, ξυπνητήρι στις 05.00 (όχι Memovox, κανονικό ξυπνητήρι, να κουδουνάει). Μη με ρωτήσετε που να φάτε, δεν έχω ιδέα, οι γευστικοί μου κάλυκες πρέπει να έχουν βαρέσει μπιέλα εκ γενετής, όλα τα φαγητά ίδια μου φαίνονται -και χαρούπια να με ταϊσουν μπορεί και να μην το καταλάβω, άρα δεν είμαι ο κατάλληλος για γαστριμαργικές συμβουλές και οδηγίες.
To Superlative, πραγματική γροθιά στο κατεστημένο.
Δοκιμάστηκε σκληρά σε βάθος ντουσιέρας και δεν πήρε μήτε σταγόνα υγρασίας. Σκύλος το Superlative. 
Πάπιες αλανιάρες, η πανίδα της περιοχής. 
Nαυτικά όργανα
"-Tι είν΄αυτό είπαμε ;"
"-Λούμινορ !"
"Α μάλιστα, κι εγώ το πέρασα για Πανέρι..¨"
Guns n' Roses (
να δω τι άλλη άσχετη ανοησία θα σκεφτούμε για να γεμίζουμε το φόντο στις φωτογραφίες ρολογιών. Στο τέλος, όχι λουλούδια, μέχρι ζαρζαβατικά θα επιστρατεύσουμε...)
Seiko όχι, δεν έχει το μενού. Από αύριο πάλι./b]
