Βλέπω τις φωτό του Βίκτωρα και ρε γαμώτο σκέφτομαι, ότι έπρεπε να έχω γεννηθεί καμιά 15 χρόνια αργότερα.
Την ορεινή Αρκαδία την έχω λιανίσει από άσφαλτο, χωματόδορμους, δασικά μονοπάτια, όταν πήρα την πρώτη μου μεγάλη μηχανή, ένα Honda XLS 500.
Με τις φωτογραφικές μηχανές, δεν τα είχα ποτέ καλά και όσα φιλμ τράβηξα (ελάχιστα), πλέον δεν ξέρω ούτε σε ποια κουτιά είναι πεταμένα μαζί με τις εμφανισμένες φωτογραφίες.
Αντίθετα σήμερα τα περισσότερα κινητά βγάζουν φωτογραφίες, 1.000.000 φορές καλύτερες απο τις φωτογραφικές μηχανές της νιότης μου. Έτσι για πλάκα, όπου και να είσαι, μπορείς να τραβήξεις 100 φωτό να υπάρχουν. Τρομακτική ευκολία.
Αποτέλεσμα της παραπάνω έλλειψης τεχνολογίας, δεν υπάρχουν απτά σημάδια (φωτό) του περάσματος της ζωής μου, σα να υπάρχει μια τρύπα στον χρόνο από πιτσιρίκι (κάτω από δέκα) που τράβαγε ο πατερούλης μου με κάτι πόκετ της πλάκας (πάλι καλά) και ξαφνικά να εμφανίζομαι την τελευταία 15ετία. Ψάχνω να βρω μια φωτό να δείξω που είναι τα παπιά μου, που είναι οι μηχανές μου, που είναι οι μαλακίες με τους κολλήτους να προσπαθούμε να μάθουμε σούζα και δεν υπάρχει τίποτα, σα να μην τα έχω κάνει ποτέ.
Ασταδιάλα μου την έδωσε τώρα