Συμφωνώ απόλυτα με το Χρήστο, και δράττω της ευκαιρίας που το ανέφερε.
Στις αρχές δεκαετίας του '80 η Μ. Βρεττανία, μετά από αρκετά έτη διακυβέρνησης 'Εργατικών', ήταν φουλ από πληθωρισμό / ανεργία / χαμηλή παραγωγικότητα κ.ο.κ.
Μπορεί να κατηγόρησαν την Θάτσερ πολλοί πως ήταν σκληρή, όμως αν δεν ήταν η ίδια ως Πρωθυπουργός τόσο επίμονη και πειθαρχημένη στους στόχους της για την πατρίδα της, πιθανόν η Μ. Βρεττανία να μην είχε κάνει τη στροφή που έκανε τότε προς ένα καλύτερο μέλλον.
Εμείς, αντίστοιχα, παρ'ό,τι δεν είμαστε Μ. Βρεττανία και τα μεγέθη (ιστορικά αλλά και άλλα) είναι εντελώς διαφορετικά, είμασταν το '81 στη στροφή και μπαίναμε -χάρις στον αείμνηστο Κ. Καραμανλή- με καλό ρυθμό στην Ευρώπη (μπροστά από Πορτογάλους, Ισπανούς, κλπ.)
Δεν το εκμεταλλευθήκαμε. Αφεθήκαμε, ως λαός, στην πρωτοφανή ευκολία, στον ωχαδερφισμό, σε διεκδικήσεις για περισσότερα 'δικαιώματα'.
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα και μας ντροπιάζουν όλους. Δεν μπορεί η κάθε συγκεκριμένη μειοψηφία (του λάμβανε αλλά μην παράγεις) να κυβερνά ένα ολόκληρο λαό για τόσα χρόνια.