Δήλωσα τα δεκαεφτά χιλιόμετρα γιατί…
Στα 8χλμ. θα με περνούσαν οι μαμάδες με τα παιδιά τους.
Στα 40χλμ. μάλλον θα μου κάναν τα σαράντα.
Στα 80 χλμ. …είναι λόγοι αρχής: η εκκίνηση ήταν το Σάββατο μεσάνυχτα κι εγώ Σάββατο μεσάνυχτα ξεκινάω μόνο αλκοολοαγώνες!
Να λοιπόν η προετοιμασία, να η προπόνηση, να ο εξοπλισμός… έτοιμος ο Γιωργάκης!
Το μόνο που έμενε ήταν να γίνει η αναγνώριση της διαδρομής για δύο λόγους: έπρεπε να «οργανώσω» τις δυνάμεις μου και να μη χαθώ (είμαι τόσο ικανός στα χασίματα που μπορώ να πάω από την Κέρκυρα στην Κοζάνη μέσω ξηράς…).
Κανονίζω να πάω για αναγνώριση νωρίς δια παν ενδεχόμενο.
Παρκάρω στη μαρίνα στις Μπενίτσες…
και απόλαυσα την ανατολή.
Αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στην αρχή, μιας και η διαδρομή ήταν στον επαρχιακό δρόμο, μέχρις ότου μπω στο μονοπάτι, στην αρχή με φυλλωσιές…
…μετά χωμάτινο…
…και με σημεία με μικρά συμπληρώματα από κορμούς δέντρων.
Σε λίγο ζορίζει το πράμα. Χρειάζεται και το σκοινί για να ανέβεις…
…και προσεκτικά πατήματα στις πέτρες αφ’ενός για να ανέβεις, αφ’ετέρου για να μη φύγει καμιά πέτρα κι εσύ μαζί της…
Από ένα σημείο και μετά φανταστικέ μου ο ανήφορος φαινόταν κάπως έτσι…
Τα’χα ήδη παίξει και δεν είχα ακόμη αντιληφθεί ότι αυτό δεν είναι απολύτως τίποτα!
Επιπλέον δυσκολία τα πολλά ελαιόδιχτα γεμάτα ελιές, τα οποία κάνουν το μονοπάτι πιο γλιστερό κι από πάγο…
Με μεγάλη ανακούφιση έφτασα στο τέλος της πρώτης ανάβασης, το ξωκλήσι της Αγίας Κυριακής…
Από όπου η θέα προς όοοοοοοολο το βόρειο τμήμα του νησιού σε ξεκουράζει μονομιάς!
Βορειοανατολικό κομμάτι…
Βορειοδυτικό κομμάτι…
Βέβαια, μετά από λίγο ξανακουράζεσαι μονομιάς γιατί αντικρύζεις την επόμενη ανάβαση!
Το τέρμα της είναι η μικρή λευκή κουκκίδα στο βάθος…
Μέχρι αυτή τη λευκή κουκκίδα παρεμβάλλεται ένα μεγάλο κομμάτι μέσα από κατηφορικά μονοπάτια γεμάτα φυτευτή πέτρα…
Χωριά με αυτοκρατορική εσάνς…
…όπου κοιτάς με αγωνία αν έχεις πλησιάσει καθόλου το ραντάρ…
…και αφού περάσεις ένα μεγάλο κομμάτι δασικού δρόμου…
...ξανακοιτάς εάν πλησιάζεις την ανάβαση.
Το πράγμα «καλυτερεύει» μόλις φτάσεις στο δεύτερο χωριό –Άγιοι Δέκα! Εκεί σε υποδέχονται οι κάτοικοι με μια ζεστή καλημέρα, μα αυτοί δε μπορούν να σε ανεβάσουν από τα σκαλιά…
Κι εκεί που λες «Ωραία! Τελειώσαν τα σκαλιά»…
…πάρε κι άλλα!!!
Ήμουν πια στο ξεκίνημα της δεύτερης ανάβασης.
Από αυτό το κομμάτι υπερανθεκτικέ μου δεν υπάρχουν φωτογραφίες, παρά μόνο από χορταράκια, όπου η κούραση ήταν τέτοια που νόμιζα ότι σύντομα θα βρεθώ από κάτω τους.
Κατάφερα και σκάρωσα μία φωτογραφία της υπέροχης θέας σε κάποιο από τα –πολλά- διαλείμματα για να πάρω ανάσα (βορειοδυτική πλευρά του νησιού).
Είχα ήδη καβατζάρει το δίωρο…
Και μετά από λίγο, το τέλος και της δεύτερης ανάβασης!
Ποτέ μου δε χάρηκα τόσο πολύ στο αντίκρυσμα ενός λευκού γλόμπου!!!
Στο μοναστήρι του Παντοκράτορα θα είναι ο σταθμός ανεφοδιασμού μας στον αγώνα (και ο χώρος που θα γραφτεί ιστορία…).
Και αφού ρίξω μια τελευταία –κοντινή- ματιά στο γλόμπο του ραντάρ, ετοιμάζομαι για την άγρια κατηφόρα.
Αυτή τη φορά η εξαιρετική θέα απεικονίζει το νοτιοδυτικό κομμάτι του νησιού.
Και αρχίζει η κατηφόρα, η οποία είναι στην αρχή της ιδιαίτερα βάναυση (μη σε ξεγελάνε οι φωτό καταπληκτικέ μου: παίζει να είναι αρκετές μοίρες κλίση…)
…αλλά μετά περνάς από ένα ευχάριστο κομμάτι στον ελαιώνα…
…μέχρις ότου φτάσεις στον Άη Νικόλα που σημαίνει ότι πλησιάζεις στο τέρμα της διαδρομής!
Αφήνοντας τον Αη Νικόλα…
…έχει ένα σχετικά άνετο κατηφορικό κομμάτι…
…που σε βγάζει στο τέλος του κύκλου των 17 χιλιομέτρων…
…μη έχοντας λασπώσει και τόσο πολύ, ένεκα η έλλειψη βροχής για αρκετό χρονικό διάστημα, τα παπούτσια σου.
Η εγγραφή έγινε, η αναγνώριση έγινε, η οργάνωση έγινε… όλη;
Όχι!
Έμεναν κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες.
Όπως παρατήρησες πιο πάνω οπτικέ μου μαραθωνοδρόμε κατά την εγγραφή μου δήλωσα και ομάδα. Έπρεπε λοιπόν αυτή η ομάδα να έχει και την επίσημη αγωνιστική εμφάνισή της!
Κατά την παράδοση του αριθμού, μας δόθηκε και η μπλούζα του αγώνα…
Φαντάσου ρε καρντάση έναν ροζ μουλαροΠόντιο να λαχανιάζει και να βογκάει στις πλαγιές! Θα μαραθούν στο γέλιο και οι πέτρες!
Πώς να αρνηθώ στον Πίπη και να μην αλλάξω την ονομασία της ομάδας από Corfu Paneristi Team σε Paneristi Hellas και να συμπληρώσω το Corfu crew;
Και εγένετο η επίσημη αγωνιστική εμφάνιση της ομάδας, η οποία, για να είμαι ειλικρινής και μετριόφρων, πολύ μ’αρέσει!
Αλλά πως είναι δυνατό να μην είναι καταπληκτικό το αποτέλεσμα όταν το σχεδιάζουν τέτοιες φάτσες;;;
Και έχοντας πάρει το νούμερό του το νούμερο, και τα απαραίτητα εξαρτήματα για το μεγάλο αγώνα…
Όλα ήταν έτοιμα πια!