Παλιά είχα μία Canon AE-1 Program και ένα σκοτεινό θάλαμο.
Έμπαινα στο θάλαμο κατά τις 10:00 (σχεδόν πάντα βράδυ) και αν το θυμόμουν, έβγαινα κατά τις 3:00-4:00 το πρωΐ.
Χημικά, εμφανίσεις, εκτυπώσεις, πειράματα, κατεστραμένα φιλμ, πουσαρισμένα φιλμ, κόκκος στο Θεό, επεξεργασίες, κροπαρίσματα, κατεστραμένα ρούχα, ατελείωτα τσιγάρα, μεγάλες στιγμές. Και αυτή η απίστευτη αίσθηση, του να βλέπεις τη φωτό να εμφανίζεται σιγά-σιγά στο χαρτί, κουνώντας τη λεκανίτσα με τα χημικά...
Κάπου μεταξύ των αρκετών μετακομίσεων που έκανα όλα αυτά τα χρόνια, έχουν σκορπίσει σχεδόν όλα τα αρνητικά που είχα από τότε
Τώρα αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού σε ένα smart phone ή στο PC.
Παρόλα αυτά οι ΑΜ φωτό, για εμένα είναι πάντα η "αυτόματη σύνδεση" με μία εποχή που τα πάντα ήταν μπροστά μου.
Γι' αυτό ίσως τις προτιμώ ακόμα και σήμερα, που πολλά από αυτά που τότε ήταν μπροστά μου, έχουν πλέον περάσει...
Και σε κάτι τέτοιες στιγμές, θα ήθελα να έχει κατασκευαστεί ένα κινητό που να μεταμορφώνεται σε DSLR, με το πάτημα ενός κουμπιού
Sent from my iPhone using Tapatalk
