Δεν ξέρω ποιοί "ειδικοί" μίλησαν για 15 χρόνια.
Το πευκοδάσος έχει πολλαπλάσιο χρόνο φυσικής ανάπλασης έπειτα από πυρκαγιά και φυσικά εάν δεν προκύψει μετά "ανθρώπινη δραστηριότητα". Χρειάζεται 30-40 χρόνια για να ξαναφτάσει στο επίπεδο που ήταν.
Πλέον σε αυτές τις περιοχές θα υπάρχει μόνο η "βλάστηση" από τους κήπους των σπιτιών. Ό,τι έχει γίνει και σε άλλες περιοχές που οι δασικές εκτάσεις κάηκαν ολοσχερώς (π.χ Καλλιτεχνούπολη).
Στο δρόμο από τον Άγιο Στέφανο προς το φράγμα του Μαραθώνα, υπήρχε πευκοδάσος τόσο πυκνό που στο δρόμο ακόμα και το κατακαλόκαιρο είχε μονίμως σκιά. Πρέπει να έχει περάσει περίου μία δεκαπενταετία από όταν κάηκε η μεγαλύτερη έκταση του, αν θυμάμαι καλά. Τώρα βλέπεις κάτι πευκάκια που παλεύουν να μεγαλώσουν.
Για αυτά που λέει ο Νίκος. Νομίζω τα είχα ξαναγράψει κάποτε, αλλά δεν πειράζει.
Το πευκοδάσος έπειτα από ημέρες υψηλών θερμοκρασιών και εάν έχει δυνατό αέρα, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να σβήσει. Ειδικά σε κατοικημένες περιοχές όπου τα πυροσβεστικά αεροπλάνα δεν μπορούν να κάνουν ρίψεις, ή κάνουν ελάχιστες. Λ'αβετε υπόψην ότι ό,τι βρεθεί στη ζώνη ρίψης διαλύεται. Δεν μπορούν να ρίχουν πάνω από τα σπίτια, απλά θα ισοπεδώσουν τα σπίτια. Τα αεροπλάνα επιχειρούν σε δασικές "καθαρές" εκτάσεις και εφόσον έχει εκκενωθεί η περιοχή από τις επίγειες ομάδες πυρόσβεσης.
Σε τεράστιες πυρκαγιές στο εξωτερικό (Καλιφόρνια, Ισπανία) με "κράτος" πολύ πιο οργανωμένο και μηχανισμούς σε πολύ καλύτερη κατάσταση, οι άνθρωποι έβλεπαν τις πυρκαγιές να κάινε επί ημέρες. Σε παλαιότερες περιπτώσεις, σε μεγάλες δασικές εκτάσεις στη Ρωσία, αντί να προσπαθούν να σβήσουν τις πυρκαγιές, άνοιγαν αντιπυρικές ζώνες ώστε να μπορέσουν να σταματήσουν τη φωτιά με αυτό τον τρόπο. Εννοω την ώρα που καιγόταν το δάσος, αρκετά χιλιόμετρα παρακάτω. Αλλά εκεί μιλάμε για αχανείς δασικές εκτάσεις, προφανώς δεν μπορείς να πας να ισοπεδώσεις οικιστικές περιοχές...
Δυστυχώς λόγω θέσης του σπιτιού (πάνω από τη Δροσιά) έχω βρεθεί σε πολλές φωτιές. Παλαιότερα είχα συμμετάσχει και σε πυροσβέσεις και σε περιπολίες κλπ. Η μόνη ελπίδα όταν καίγεται το πευκοδάσος, είναι ή να πέσει ο αέρας ή να "γυρίσει" προς την αντίθετη κατεύθυνση και να πάει πάλι προς τα καμμένα, όπου μοιραία σβήνει. Ή φυσικά να πιάσει καμία βροχή, πράγμα το οποίο είναι μάλλον σπάνιο αυτή την εποχή
Από εκεί και πέρα ο μόνος τρόπος να μην έχεις τέτοιες καταστροφές είναι η σωστή πρόληψη/οργάνωση. Τουτέστιν: να έχεις μεγάλους δρόμους, να έχεις πυκνό δίκτυο από πυροσβεστικούς κρουνούς, να φροντίζει ο καθένας να έχει καθαρό το οικόπεδο του από ξερά χόρτα κλπ. Να μην έχει κανένας έυφλεκτα αντικείμενα εκτεθιμένα (π.χ φιάλες υγραερίου για ΒΒQ κλπ.).
Όλα αυτά απαιτούν και
σωστό κρατικό προγραμματισμό και φυσικά
σωστούς πολίτες.
Εμείς χωλαίνουμε πανηγυρικά και διαχρονικά και στα δύο...
Μιλάμε για το Μάτι, όπου όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει εκκένωση υπό συνθήκες πανικού, αλλά δεν μπορείς να πας μία βραδυνή βόλτα με το αυτοκίνητο, Σάββατο βράδυ και να μη βλαστημίσεις την ώρα και τη στιγμή. Στενοί δρόμοι, αδιέξοδα, ρυμοτομία για κλάματα. Μιλάμε για την απόλυτη "ανθρωποπαγίδα".
Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει κυβέρνηση σε αυτή τη χώρα που να μην έχει "χρεωθεί" κάποια τεράστια/τραγική καταστροφή. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την καταστροφή της Πάρνηθας; Την Πελοπόνησσο με τον "Στρατηγό Άνεμο"; Τη φωτιά που είχε αρχίσει από το Γραμματικό και πριν πάρουν είδηση τι έχει γίνει, είχε "καβαλήσει" δύο βουνά και είχε φτάσει από την μία μέχρι τον Άγιο Στέφανο και από την άλλη μέχρι την Καλλιτεχνούπολη;
Δεν είναι θέμα κυβερνήσεων. Είναι θέμα ξεχαρβαλωμένου κράτους με -πλειοψηφικά- αδιάφορους πολίτες, το οποίο δε λειτουργεί με καμία κυβέρνηση.
Το ποιός είναι πιο άχρηστος από τον άλλον, είναι δυστυχώς μία αδιέξοδη συζήτηση.
Κρίμα για άλλη μία φορά για τον κόσμο που χάθηκε, κρίμα να βλέπουμε εικόνες που θυμίζουν πολεμικές καταστάσεις, κρίμα για άλλη μία -πολλοστή- φορά να μην μαθαίνουμε από τα επαναλαμβανόμενα λάθη μας.
Με τρομάζει σε αυτή τη χώρα ότι δεν προσαρμοζόμαστε σε τίποτα και δε θέλουμε να μάθουμε και να αλλάξουμε σε τίποτα...
