Έτσι ακριβώς είναι.
Όπως επίσης το ότι εμείς, οι τελικοί καταναλωτές, έχουμε την ελευθερία επιλογής.
Το παιχνίδι έχει πλέον γίνει ως εξής:
Η Rolex από το '10-'11 ανέβασε σταθερά και προσεκτικά τον πήχυ της ποιότητας στα προιόντα της (και στην σχεδίαση αλλά και στην παραγωγή). Η αύξηση της ζήτησης παγκοσμίως τα τελευταία 8 περίπου χρόνια για γνωστά και πολυτελή προιόντα, εν μέρει τροφοδοτούμενη από την ηθελημένη ή αθέλητη προώθηση μέσω social media αλλά και από την ανάπτυξη στην Ασία, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης στο έπακρον από τη Rolex, όπως βέβαια έχει γίνει το ίδιο επιτυχημένα από την Patek - αν και εκεί βέβαια είναι λίγο διαφορετική η στρατηγική.
Τί υπάρχει πάνω απότη Rolex? Η ΡΡ, η ΑΡ, η VC και άντε ένας-δύο άλλοι. Σε τί τιμές όμως; Σε τιμές διπλές και τριπλές από το όσο κοστίζει ένα Rolex. Υπάρχει κανείς μέσα σε αυτό το μεγάλο κενό; Όχι. Το 2004, για παράδειγμα, δεν ήταν έτσι ακριβώς το market positioning της Rolex (και να ήταν, δεν έβγαινε έτσι στην πράξη).
Δεν παρασύρθηκαν στο να αυξήσουν την παραγωγή, πρόσεξαν κι άλλο την ποιότητα, και η παραγωγή σφίχτηκε μόνη της με την ολοένα αυξανόμενη ζήτηση από το 2008-2010 και μετά ειδικά. Ποιότητα και αξιοπιστία πολύ ψηλά, μικρές και πολύ καλοζυγισμένες βελτιώσεις στα μοντέλα της κάθε χρόνο, και ως εκ τούτου σταδιακά αυξανόμενη κυριαρχία. Τώρα είναι δακτυλοδεικτούμενο νούμερο ένα με διαφορά από τους (πιό κάτω) υπόλοιπους - οι οποίοι παρεμπιπτώντος κάνουν πολύ καλύτερα ρολόγια απ'ό,τι έκαναν 7-8 χρόνια πριν (βλέπε Ωμέγα).
Η όλη ιστορία με τα waiting lists και την έλλειψη ατσάλινων μοντέλων δεν πρόκειται να αλλάξει. Έτσι θα τραβήξει το πράγμα για καμμιά δεκαετία. Η Rolex είναι στο θρόνο, και είναι εταιρεία η οποία όπως όλες οι εταιρείες κοιτά την πάρτη της και τα κέρδη της. Τους dealers να δείτε πώς τους πιέζει. Άμα θέτε ως καταναλωτές - άμα δε θέτε, πηγαίνετε να πάρετε Omega Seamaster Pro 300, Globemaster ή Κοστελέσιο. Τελεία και παύλα. Έτσι δουλεύει το σύστημα. Μας αρέσει αυτό; Όχι βέβαια. Ούτε σ'εμένα, ούτε σε κανέναν άλλο. Ναι, έχουμε τσαντιστεί και δικαιολογημένα μας κακοφαίνεται, γιατί ήταν σαν χθες που πηγαίναμε και παίρναμε 10%, 15% ή δεν ξέρω και γω πόσο τις εκατό off από την τιμή λιανικής στα ατσάλινα professional μοντέλα.
Ξεκάθαρα πράγματα. Όποιος θέλει Rolex professional στην τιμή λιανικής και δεν διαθέτει άλλο κανάλι πρόσβασης που ίσως του δώσει κάτι καλύτερο, μπαίνει στη λίστα. Market rules.
Ακριβώς, ακριβέστατα.
Για τη Rolex, γενικά, δεν υπάρχουν οικονομικά στοιχεία. Όμως, η «The Rolex Watch Company Ltd», δηλαδή η Rolex-Tudor του Ηνωμένου Βασιλείου, έχει κατά το νόμο υποχρέωση δημοσίευσης των οικονομικών της στοιχείων. Δίχως να παραβλέπονται οι κάποιες ιδιαιτερότητες αυτής της αγοράς, ιδίως εν όψει Brexit, εντούτοις έχουν το ενδιαφέρον τους αυτά τα αποτελέσματα.
Λοιπόν, από τα 100 περίπου εκατομμύρια λίρες του 2010, μέσα σε μόλις επτά (7) χρόνια η Rolex υπερτριπλασίασε το τζίρο της, φθάνοντας στα 329 εκατομμύρια το 2017. Εκπληκτικό, ακόμη και υπολογιζομένης της εν τω μεταξύ συμμετοχής της Τudor στη διαμόρφωση των οικονομικών αποτελεσμάτων. Κέρδη : Από τα 2,5 εκατομμύρια λίρες του 2010, εκτόξευση με δεκαπλασιασμό στα σχεδόν 25 εκατομμύρια λίρες το 2017. Έχει κανείς αμφιβολία για το τι αποτελέσματα θα παρουσιάσει το 2018 ; Προσωπικά την παραμικρή.
Ερώτηση : -Πως γίνεται, την ίδια ώρα που μειώνεται η παραγωγή, να αυξάνονται -και μάλιστα με φρενήρεις ρυθμούς- οι πωλήσεις ; Απάντηση : -Δεν γίνεται. Η παραγωγή δεν μειώθηκε ποτέ. Κανένα απολύτως στοιχείο δεν συνηγορεί υπέρ της υποτιθέμενης μείωσης της παραγωγής εκ μέρους της Rolex. Η υψηλή ζήτηση, μόνη αυτή, αρκεί για να αιτιολογήσει πλήρως τις όποιες ελλείψεις παρουσιάζονται αυτή τη στιγμή στην αγορά. Τα μεγέθη της Αγγλίας είναι απλά ενδεικτικά, από πίσω έρχονται αναδυόμενες αγορές με άφθονο χρήμα για ξόδεμα, Κίνες, Ινδίες, Ρωσσίες, χώρια βέβαια ολόκληρη Αμερική, χώρια Ιαπωνία, Αυστραλία, η Ευρώπη ολόκληρη κλπ. Προκειμένου να ανταποκρινόταν η Rolex στη σημερινή ζήτηση, παγκοσμίως, θα έπρεπε να υπερβεί, ίσως και αρκετά, το ψυχολογικό όριο του ενός εκατομμυρίου μονάδων ετησίως. Δεν το κάνει, για πολύ σοβαρούς λόγους, ιδίως προκειμένου να εξασφαλίσει την ανάπτυξή της σε βάθος χρόνου. Εδώ ακριβώς πατάει φρένο και ταβανώνει το τιράζ της στο όριο αυτό. Η ζήτηση αυξάνεται, οι λίστες μεγαλώνουν, η κερδοσκοπία, σαν παράπλευρη συνέπεια, οργιάζει.
Η Rolex αντιλαμβάνεται το προφανές ότι το προϊόν της είναι ήδη καρα-πληθωρισμένο του κερατά.Δεν μιλάμε τώρα για σπάνια vintage ρολόγια, που ούτως ή άλλως απευθύνονται σε τελείως διαφορετική αγορά, πολύ μικρότερη φυσικά. Μιλάμε για τα σύγχρονα Rolex μαζικής παραγωγής, σπορ ατσάλινα και τα τοιαύτα. Είναι αμέτρητα. Βρίσκονται διεσπαρμένα παντού, κατά ολόκληρα εκατομμύρια. Πάμπολλα εξ αυτών είναι άθικτα full set. Σ΄όλα αυτά, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, προστίθενται ετησίως κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες επιπλέον. Τώρα, τα παιδιά στη Rolex είναι διαβασμένα και γνωρίζουν την ιστορία με τις τουλίπες και τι έγινε στο τέλος, το 1637 στην Ολλανδία. Από που ξεκίνησαν οι τουλίπες και που έφτασαν. Και πως χάλασε όλο το έργο σε μια στιγμή μέσα. Και η Rolex στην πραγματικότητα,περισσότερο από ρολόγια πουλάει όχι βέβαια τουλίπες, αλλά κάτι πρόμοιο, δηλαδή μια κορώνα στο καντράν, ήτοι αναγνωρισιμότητα, που πολλοί την αποκαλούν «κύρος». Εάν η Rolex ανταποκρινόταν στη ζήτηση, σε λίγα χρόνια από τώρα θα είχαν όλοι «κύρος». -Και τι σόϊ κύρος θα ήταν αυτό, άμα το είχαν όλοι ; Απλά τα πράγματα, πολλοί, επιζητώντας κύρος (για λίγους) θα στρέφονταν σε άλλη εταιρεία, πιο ελίτ, με πιο πολύ «κύρος» κι έχει κάμποσες τέτοιες (δεν χρειάζεται να τονίσω ότι βρίσκω τη φράση «ρολόϊ κύρους» γελοία, όταν μάλιστα το καλοσκέφτομαι τη βρίσκω τραγική. Αλλά και πάλι, δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ, σημασία -για τη Rolex- έχει η γνώμη αυτών που βρίσκονται στις λίστες της και προτίθενται ν΄αγοράσουν).
Καθόλου δεν αμφισβητώ ότι η Rolex δίνει στον Έλληνα AD 600 ρολόγια το χρόνο, πλαφόν. Το πιστεύω ακράδαντα. Είναι λογικό να συμβαίνει αυτό, από τη στιγμή που η ίδια έχει βάλει οροφή στην παραγωγή της. Προμηθεύει πλέον κατ’ αναλογία, Ελλάδα 600 ρολόγια, Κύπρος 300 ρολόγια –παράδειγμα- και πάει λέγοντας. Τόσα κομμάτια σου δίνω κύριε, άμα τα θες πάρ’ τα. Με ρέγουλα, ώστε να φτάσουν τα ρολόγια για όλους. Αυτό που δεν πιστεύω είναι ότι η ίδια η Rolex αναφέρθηκε οποτεδήποτε σε μείωση της παραγωγής της, ακόμη κι αν ισχυρίζεται κάτι τέτοιο ο κάθε AD. -Τι άλλο να πει ο ΑD, δηλαδή ; Η Rolex δεν έδωσε ποτέ αναφορά σε κανέναν πωλητή πόσα ρολόγια φτιάχνει, θα κάτσει τώρα να του πει πόσα δεν φτιάχνει ; H Rolex είναι οργανωμένη να λειτουργεί με συγκεκριμένο ρυθμό παραγωγής. Έχει τόσα τετραγωνικά εγκαταστάσεων, τόσες μηχανές και τόσο προσωπικό, ώστε να ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένο ρυθμό και μέγεθος παραγωγής. Υπολογισμένα όλα, μέχρι το τελευταίο cent. Δεν μπορεί να πει ξαφνικά «κόβω την παραγωγή στο μισό». Στο μισό σημαίνει ότι δεν χρειάζομαι πλέον αυτές τις εγκαταστάσεις, δεν χρειάζομαι παρά τα μισά μηχανήματα και δεν χρειάζομαι παρά τους μισούς ανθρώπους. Συρρικνώνομαι. Περικόπτω. Απολύω. Δεν έχει συμβεί τίποτε απολύτως απ΄αυτά (το αντίθετο, τουλάχιστον στο δίκτυο πωλήσεων έχει αυξηθεί ο αριθμός του προσωπικού τα τελευταία χρόνια).
