Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κάποιον ή να προσβάλω, πιστεύω ότι αν κάποιοι από εσάς που έχετε rolex ήσασταν αυτό το 7μηνο στη θέση μου, το 90% από εσάς θα τα είχατε πουλήσει, και θα είχατε στραφεί σε άλλες μάρκες με παρόμοια μοντέλα. Πραγματικά ήταν πολύ γραφικό από ένα σημείο και έπειτα.
Nope. Δε θα συμφωνήσω. Αφ’ ης στιγμής εμένα μου αρέσει, δε δίνω δεκάρα τσακιστή εάν το ίδιο ακριβώς ρολόϊ με μένα το φοράνε ίσαμε δέκα εκατομμύρια Ελληνίδες-Έλληνες. Δε μ’ ενδιαφέρει. Τυχόν επιδίωξη ορισμένης «διαφορετικότητας» μέσω ενός ρολογιού είναι εκζήτηση, είναι επιτήδευση, είναι στήσιμο και ποζεριά του κερατά. Έγραψα και αλλού και το πιστεύω ακράδαντα, το R, γενικά, είναι προϊόν μαζικής παραγωγής που σε μεγάλο βαθμό απευθύνεται στις πλατιές μάζες. Ακριβώς στις μάζες αυτές ανήκω –οι περισσότεροι ανήκουμε σ’ αυτές. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ομοιομορφία, την ομογενοποίηση, στο βαθμό που είναι προϊόν ελεύθερης δικής μου βούλησης. Να ξεφορτωθώ το R, για ποιο λόγο, επειδή «το φοράει και η κυρα-Κατίνα» ; Μα δεν τραβάω κανένα απολύτως ζόρι με την κυρα-Κατίνα. Το να απορρίψω το R λόγω κοινοτυπίας θα με καθιστούσε τελικά
πολύ περισσότερο σνομπ από τη σνομπάρα που το φοράει για μόστρα –και υπάρχουν κάμποσες τέτοιες. Εάν απορρίψω το R λόγω της συχνότητας με την οποίαν φοριέται, τότε θα πρέπει να απορρίψω και τα Seiko για τον ακριβώς ίδιο λόγο. Και τώρα που το σκέφτομαι, μ’ αυτό το σκεπτικό θα πρέπει να απορρίψω κάθε ρολόϊ που είχα ή έχω στην κατοχή μου –σιγά τα ρολόγια δηλαδή και σιγά τις σπανιότητες εδώ που τα λέμε, όλα μαζικής παραγωγής, όλα συνηθισμένα στον άλφα ή βήτα βαθμό.
Το λοιπόν, η Rolex, πολλές δεκαετίες πίσω, έκατσε κι έφτιαξε ρολόγια που έμελλε να αποτελέσουν φαινόμενο. Της βγάζω το καπέλο. Τα προϊόντα της τα σπάνε, το σέρβις φυσάει, η διατήρηση της αξίας δεδομένη. Chapeau και πάλι. Το ρολόϊ αυτό το πήρε ένα καταναλωτικό κοινωνικό σύνολο και το ανήγαγε σε κάτι παραπάνω από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Η Rolex δεν φταίει γι’ αυτό. Η Rolex κάνει αυτό που πρέπει να κάνει ο σωστός κατασκευαστής και έμπορος, φτιάχνει ένα σούπερ προϊόν -ποτέ δεν έριξε την ποιότητά της, το αντίθετο μάλιστα, την εκτόξευσε- και απλά αφήνει το μύθο της ν’ ανθίζει. Ούτε με καραγκιοζιλίκια προσπαθεί να πλασάρει προϊόν, ούτε επιστρατεύει τον κάθε κανούργιο Τζέϊμς Μποντ να βουτάει με το κοστούμι σε γούρνες, ούτε επικαλείται τις κατά φαντασίαν δόξες ενός κάποιου πολεμικού ναυτικού μπας και πουλήσει κάνα ρολογάκι, ούτε βγάζει κάθε τρεις και λίγο αναμνηστικές -τάχα μου- σειρές του τύπου «περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαις».
Παρεμπιπτόντως, για τους ίδιους ακριβώς λόγους γουστάρω και σέβομαι και τη Seiko, για τη σοβαρότητα, τη σταθερότητα, τη διαρκή προσπάθεια για εξέλιξη, για ωρολογιακούς άθλους που έχει να επιδείξει, χώρια δηλαδή την εκτίμηση που έχω στους Γιάπωνες, γενικά μιλώντας. Και οι δύο εταιρείες απευθύνονται σε πλατύ κοινό, στο κοινό αυτό ανήκω κι εγώ.
Τώρα, η άλλη πλευρά : Όταν ένας τίποτας φοράει το Rolex για μούρη, μ’ενοχλεί αφάνταστα. Δεν μ’ ενοχλεί το Rolex oύτε και μου φταίει σε τίποτε το ρολόϊ, δε μ’ ενοχλεί καν ο βλάκας, αυτό που μ΄ενοχλεί –και το ΄χω ψάξει- είναι το γεγονός ότι ο βλάκας βρήκε μέσο να επιδειχτεί, γαμώτο. Θα μου πεις, και το Rolex να μην υπήρχε, κάτι άλλο σίγουρα θα έβρισκε, αλλά γεγονός παραμένει ότι το Rolex ήταν, είναι και θα είναι για κάμποσο ακόμη το προσφορότερο φορητό μέσο δημόσιας περιφοράς και πωλήσεως μούρης –δήθεν- στο πλατύ κοινό.
Εδώ λοιπόν έχω το θέμα : Δεν θέλω να με περάσουν για τον παραπάνω βλάκα, μόνο και μόνο εξαιτίας του Rolex. Εάν είμαι όντως βλαξ, προτιμώ αυτό να γίνει αντιληπτό από άλλα στοιχεία, όχι από το τι ρολόϊ φοράω. Aυτό είναι και το βασικό μειονέκτημα του Rolex : Είναι λίγο φακέλωμα η υπόθεση. Μπορεί να φας μια στάμπα στο κούτελο στα καλά του καθουμένου, σα μαρκαρισμένο βόϊδι. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί το κωλορόλογο να σε φέρει σε θέση αμηχανίας, έως και παροχής εξηγήσεων για την κατοχή και χρήση του. Ε, εκεί τραβάω ένα ζόρι.
