Όπως γνωρίζεις ηλεκτρονικέ μου συνοδοιπόρε στα ρολόγια και την καθημερινότητα, ένα σημαντικό -αν όχι το σημαντικότερο- εργαλείο για την επαφή μας είναι ο υπολογιστής!
Καλό το κινητό με το γουάιφάι, καλό και το τάμπλετ, αλλά χωρίς την οπτική και υπολογιστική άνεση που σου παρέχει ο υπολογιστής... μισοδουλιές, μισόλογα και μισοαπολαύσεις...
Και άντε, το πρωί στο γραφείο, μια ματιά τη ρίχνεις στα κλεφτά, την υπόλοιπη ημέρα μια ματιά τη ρίχνεις στα κλεφτά.
Τί μπορεί όμως να συγκριθεί με την απόλαυση της στιγμής όπου, μετά από μια κοπιαστική ημέρα, έχει/ουν κοιμηθεί το/τα raison d'etre (παιδιά ή κάθε λογής έμβια όντα που βρίσκονται υπό την προστασία-φροντίδα σου) και ο raison d'aller fou (σύζυγος) και αράζεις με ένα αφέψημα δίπλα σου και το πλέον λατρεμένο αντικείμενο στην αγκαλιά σου (λάπτοπ) και συναναστρέφεσαι με τους συνασθενείς σου; Τίποτα!
Και τι μπορεί να συγκριθεί με το αίσθημα της απώλειας όταν δεν έχεις πια αυτή τη δυνατότητα; Όταν δε μπορείς να απολαύσεις την κουβέντα, τις φωτογραφίες και τα συναισθήματα (ζήλιας, παραδέξου το...) όταν κάποιος ρολογοπαλαβιάρης μοστράρει τη ρολογάρα του κι εσύ το βλέπεις σε μια τοσηδά οθονίτσα...
Μισοδουλιές, μισόλογα και μισοαπολαύσεις...
Έτσι κι εγώ, συγκινημένε με τον πόνο μου αναγνώστη, τις τελευταίες μέρες νιώθω ατελής: η ηλεκτρονική μου προέκταση (λάπτοπ) δείχνει να έχει παραδώσει το πνεύμα και προσπαθώ απεγνωσμένα, μέσα στον τρόμο της απώλειας, χωρίς μπουκιά, χωρίς γουλιά, χωρίς ανάσα και χαμόγελο να βρω την αιτία μπας και καταφέρω να βρω τη λύση!
Κι όμως... σκότος και έρεβος έχει καλύψει την οθόνη και τις λειτουργίες του πολυαγαπημένου μου μηχανήματος!...
Έχοντας ανοίξει τον υπολογιστή πριν μερικές ημέρες, δεν τον χρησιμοποίησα για περίπου μισή ώρα και αυτός έπεσε σε κατάσταση αναστολής λειτουργίας (όπου απλά αναβόσβηνε το λαμπάκι του).
Μόλις λοιπόν κοιμήθηκε η υπόλοιπη φαμίλια πάω κι εγώ με τη γλυκιά προσμονή της ρολογοφθαλμολαγνείας να ολοκληρώσω την ημέρα μου εν ηρεμία και αγαλλίαση: του κάκου (όχι του διαιτητή ρε συ...) όμως!
Όσο και να πατούσα το κουμπί αυτό μόνο αναβόσβηνε. Καμία άλλη αντίδραση από τον υπολογιστή, κανένα εξάρτημά του δεν ανέπνεε...
Έβαλα-έβγαλα φορτιστή, μπαταρία, πατούσα ξανά και ξανά το κουμπί και τίποτα...
Δείχνει να παίρνει ρεύμα, δείχνει να φορτίζει την μπαταρία, αλλά ότι και να κάνω τίποτα...
Απευθύνω γονυπετής και δακρύβρεχτος έκκληση και παράκληση θερμότατη: εάν γνωρίζεις κάποιον τρόπο ώστε να επανέλθει το χαμόγελο στα χείλη και η ηρεμία στην καρδιά και την ψυχή μου, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγω στην υπέρτατη θυσία (ρολογολουροπώληση) για την προμήθεια νέας ηλεκτρονικής προέκτασης (λαπτόπεος και όχι λαπτόπεους, μην τα μπερδεύουμε...) κοινώνησέ μου τη γνώση σου!
Η ευτυχία μου εναπόκειται στο πληκτρολόγιό σου...
