Πρόκειται για "σκληρή" ανοδίωση όπου το υλικό που το καλύπτει είναι οξείδιο του αργιλίου (δηλ. αλουμινίου) σε αντίθεση με το οξείδιο του ζιρκονίου που είναι η κεραμική επίστρωση.
Το οξείδιο του αργιλίου είναι γνωστό στη φύση ως κορούνδιο, σμυρίδα, ζαφείρι, ρουμπίνι. Έχει σκληρότητα 9 κατά Mohs, όταν το διαμάντι έχει 10 και το οξείδιο του ζιρκονίου 8,5.
Το Κορούνδιο (Al
2O
3), έχει όπως σωστά αναφέρθηκε σκληρότητα κατά Mohs 9. Το Ζιρκόνιο (Zr(SiO
4)) έχει σκληρότητα 7,5. Το Διοξείδιο του Ζιρκονίου τώρα (ZrO
2), είναι ένα ορυκτό πολύ σπάνιο στη φύση που συνήθως κατασκευάζεται τεχνητά και χρησιμοποιείται σε κοσμήματα, με σκληρότητα 8 κατά Mohs. Το πόσο σκληρό είναι ένα υλικό όμως, δεν σημαίνει πως δεν "σχίζεται", αν χτυπηθεί από κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ακόμη κι ο Αδάμας, με σκληρότητα 10, που είναι το πιο σκληρό υλικό στη φύση, παρουσιάζει σχισμό σε τέσσερις διευθύνσεις στον χώρο. Αυτό σημαίνει πως ένα απότομο χτύπημα παράλληλα με μια από αυτές τις διευθύνσεις μπορεί να ραγίσει ή να θρυμματίσει το λίθο. Για τον λόγο αυτόν, κατά το κάρφωμα του λίθου στο κόσμημα δίνεται ιδιαίτερη προσοχή για να μην είναι εκτεθειμένες αυτές οι ευαίσθητες επιφάνειες (Πηγή: Ο Κόσμος των Ορυκτών, Αθ. Κατερινόπουλος, Συμμετρία, 2008).
Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι πως μια επίστρωση από ένα ορυκτό πάνω σε μια επιφάνεια, αν υποθέσουμε πως γίνεται με τρόπο που διασφαλίζει τη διατήρηση της σκληρότητας του ορυκτού (πολύ αμφιβάλλω αν αυτό είναι δυνατόν), σημαίνει πως η επιφάνεια αυτή είναι ανθεκτική σε γρατζουνιές από μαλακότερα υλικά, αλλά όχι και σε χτυπήματα. Σκεφτείτε το, είναι σαν τα τζάμια από ζιρκόνιο που είναι πολύ δύσκολο να τα γδάρεις, αλλά σχετικά εύκολο να φύγουν κομμάτια με ένα χτύπημα!
