Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω πλήρη εικόνα του φόρουμ, αφού εδώ και λίγο χρόνο παρακολουθώ κάποια θέματα, αλλά πιστεύω ότι σε αυτό το topic μπορούν πραγματικά να συζητηθούν ενδιαφέροντα και ουσιαστικά ζητήματα.
Αρχικά να συγχαρώ τον nin, ο οποίος με το πολύ διδακτικό τελευταίο του ποστ είπε πολλά και μου έδωσε μία καλή «πάσα» για να πω αυτά που θέλω.
Ας ξεκινήσουμε από κάτι θεμελιώδες και κοινώς αποδεκτό, που όμως όλοι έχουμε την τάση να ξεχνάμε. Το ρολόι είναι ένα εμπορικό προϊόν. Και όπως κάθε εμπορικό προϊόν υπόκειται στους νόμους της αγοράς.
Αγαπητέ george_. Έχετε δίκιο. Αλλά έχετε και άδικο. Είναι σαφές ότι αν η πλειοψηφία των καταναλωτών ρολογιών «την έψαχνε» όσο εσείς και είχαν τις γνώσεις και τις απαιτήσεις σας, τα εργοστάσια θα παρουσίαζαν εντελώς διαφορετικά ρολόγια. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι πωλούνται κατ’ έτος περισσότερα από 25.000.000 ρολόγια και οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τους μηχανισμούς και την ουσία της ωρολογοποιίας αγοράζουν περίπου τα 10.000 από αυτά. Οι 24.990.000 υπόλοιποι λοιπόν είναι ο πραγματικός «τελικός αποδέκτης» που αναφέρετε και σας πληροφορώ ότι είναι πολύ ικανοποιημένος ή (αν δεν είναι) δεν το καταλαβαίνει καν. Δεν είναι λοιπόν θέμα κέρδους που τα περισσότερα εργοστάσια δεν επενδύουν όσο θα θέλατε σε νέους μηχανισμούς, αλλά γιατί δεν βλέπουν τον λόγο. Πόσοι Έλληνες καταλαβαίνουν τι σημαίνει νέας τεχνολογίας μηχανή, ξέρουν να κρίνουν τι παραπάνω αγοράζουν και τελικά θα το επέλεγαν. Πολλά από τα ρολόγια στα οποία αναφέρεστε τα περιμένουν αντιπρόσωποι, μαγαζιά και πελάτες να εισαχθούν για μήνες. Θα ήταν άλλη η συζήτηση αν έμεναν στο ράφι. Αναφέρετε ότι η Seiko πουλάει ακριβότερα τα ρολόγια που έχουν το εντυπωσιακότατο Spring Drive, προκειμένου να αποσβέσει την επένδυση που έκανε στην έρευνα. Αυτό όμως το «ακριβότερα» είναι το 1/10 της τιμής που πουλούν γνωστά ελβετικά εργοστάσια με ΕΤΑ μέσα. Έχουν όμως χτίσει (μέσω του marketing) μια πανίσχυρη εικόνα σε όλες τις αγορές του κόσμου. Θα το ξαναπώ. Τα λέτε σωστά και πολύ ωραία. Απλά με τις γνώσεις και τις απαιτήσεις σας θα έπρεπε να παρακολουθείτε την δουλειά του Philippe Dufour, των Greubel & Forsay, του Christophe Claret, του Antoine Preziuso, του Jean-François Ruchonnet, του François-Paul Journe, του Max Busser κλπ και όχι να παραπονιέστε για την δουλειά εταιρειών που απευθύνονται στο πλατύ κοινό.
Αγαπητοί houston και georges τα ρολόγια δεν απονέμονται σε αυτόν που τα γνωρίζει καλύτερα ή τα αγαπάει περισσότερο (και πως θα το μετράγαμε άραγε αυτό). Τα ρολόγια (όπως συμβαίνει και με τα υπόλοιπα αντικείμενα) τα αγοράζει αυτός που έχει την δυνατότητα να τα αγοράσει. Αν θέλετε να κάνετε μια «επαναστατική» κίνηση εναντίον αυτής της «σκληρής» πραγματικότητας, εσείς που τα αγαπάτε αληθινά και δεν θα τα αγοράζατε από ματαιοδοξία ή αλαζονεία μπορείτε να αγοράσετε ότι πολύπλοκο κυκλοφορεί στις Αθηναϊκές βιτρίνες και να «σπάσετε» το μονοπώλιο των «ΑΣΧΕΤΩΝ» στην αγορά ρολογιών. Κατά την γνώμη μου η αντίληψη ότι όποιος αγοράζει μια Ferrari δεν γνωρίζει την ιστορία της, δεν ξέρει να την οδηγήσει και την αγοράζει για να ξεχωρίσει, βγάζει και λίγο ζήλια. Προσωπικά γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που αγοράζουν πολλά ρολόγια ακριβότερα από μια Ferrari και ανάμεσά τους υπάρχουν και «άσχετοι» που επενδύουν το «μεροκάματό» τους σε ένα ρολόι των 200.000 ευρώ, αλλά και άνθρωποι που ξέρουν όλα τα tourbillons της αγοράς. Ο καθένας τους σκέπτεται εντελώς διαφορετικά, ενώ κάποιοι μου ζητούν να τους συμβουλέψω. Μου έχει τύχει να μου ζητήσουν την γνώμη μου για το πιο σημαντικό ρολόι της χρονιάς, ανεξαρτήτως τιμής. Το ρολόι που πρότεινα στοίχιζε 500.000 ευρώ και ο ενδιαφερόμενος μετά από μια περιγραφή που του έκανα σε 10 λεπτά, το αγόρασε!
Θα τοποθετηθώ και για το θέμα της σύγκρισης επαγγελματία/παθιασμένου ερευνητή. Κατ’ αρχάς όλοι καταλαβαίνουμε ότι η λέξη επαγγελματίας δεν λέει τα πάντα από μόνη της, αφού επαγγελματίας οδηγός είναι και ο Schumacher, καθώς και ο οποιοσδήποτε ταξιτζής. Ευτυχώς στη ζωή αυτή έχουμε όλοι ονοματεπώνυμο και έτσι μπορούμε να κριθούμε κατά περίπτωση και όχι μέσα σε ένα τσουβάλι μαζί με οποιονδήποτε άλλο δηλώνει στην Εφορία το ίδιο επάγγελμα με εμάς. Βέβαια δεν φαντάζομαι να αποκλείει κανείς την εκδοχή κάποιος επαγγελματίας να είναι και παθιασμένος ερευνητής, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να θεωρήσουμε αυτονόητο ότι ένας ερασιτέχνης ζωγράφος γνωρίζει περισσότερα από τον Picasso, κάποιος που αγαπάει το βιολί και το μελετάει περισσότερα από τον Menuhin.
Στα περίχωρα του LeSentier βρίσκεται ένα μικρό chalet, όπου μπορεί κανείς να φάει ωραίο ελβετικό fondue, ή αλλαντικά και τυριά της περιοχής. Ανοίγοντας την πόρτα θα δεις καμιά εικοσαριά απλούς ανθρώπους με απλό παντελόνι και καρώ πουκάμισο. Τα πρόσωπά τους και γενικά όλο το ντεκόρ θυμίζει (τηρουμένων των αναλογιών, αφού είμαστε στην Ελβετία) αυτά που θα συναντήσεις σε ένα καφενείο στην επαρχία της Ελλάδας. Το ίδιο και η ατμόσφαιρα. Συζητήσεις, καλαμπούρια, φαΐ, ποτό. Αν πλησιάσεις κοντά θα παραξενευτείς. Ο ένας φοράει ένα minute repeater, ο άλλος ένα Tourbillon, ο άλλος ένα grande complication, ο άλλος ένα ρολόι που δεν έχεις ξαναδεί με πολλές ενδείξεις. Είναι οι μεγαλύτεροι ωρολογοποιοί στον κόσμο. Δουλεύουν σε διαφορετικές εταιρείες: Jaeger-LeCoultre, Audemars Piguet, Breguet, Vacheron Constantin, Blancpain κλπ. Όλες βρίσκονται στην περιοχή αυτή. Στο τραπέζι τους θα ακούσεις πολλά. Κανείς δεν λέει ανακρίβειες αφού είναι όλοι παρόντες και όλοι μέγιστοι γνώστες. Πριν 10 χρόνια άκουσα το εξής πείραγμα που είπε ο τότε αρχιτεχνίτης της J-LC και πολύ φίλος μου Sylvain Golay στον αρχιτεχνίτη κορυφαίας εταιρείας στην ΥΩ: «Chez vous les mouvements vous ne les manufacturez pas. Vous les facturez seulement!». (το αστείο έχει να κάνει με την ομοιοκαταληξία του ρήματος manufacturer, που σημαίνει κατασκευάζω κάτι με τα χέρια μου με το ρήμα facturer που σημαίνει τιμολογώ, και μεταφράζεται «εσείς τα ρολόγια σας δεν τα κατασκευάζετε, απλά τα τιμολογείτε»). Τα μυστικά που μαθαίνεις τρώγοντας το τοπικό τυρί Vacherin με κόκκινο κρασί στις 10 το πρωί που κάνουν οι ωρολογοποιοί το πρώτο τους διάλειμμα είναι βέβαια μεγάλης αξίας. Μετά από 14 χρόνια στον χώρο της ωρολογοποιίας και με την ευχέρεια που μου δίνει το γεγονός ότι μιλάω από 4 ετών γαλλικά, έχω περάσει ατέλειωτες ώρες με τους πλέον σημαντικούς ανθρώπους του χώρου και μάλιστα όλοι γνωρίζουν ότι μιλώ και με όλους τους υπόλοιπους, οπότε δεν λένε μόνο ότι τους βολεύει. Είχα πολλές συζητήσεις και πιο μεγάλη άνεση με τους: Gunther Blumlein τον εμπνευστή της Lange και πρώην Πρόεδρο της IWC και της J-LC, Henry-John Belmont Πρόεδρο της J-LC, Claude-Daniel Proellochs Πρόεδρο της Vacheron Constantin, Jean-Claude Biver ιδρυτή της Blancpain και τωρινό Πρόεδρο της Hublot, Franck Muller, Thierry Nataf Πρόεδρο της Zenith, την οικογένεια Scheufele ιδιοκτήτρια της Chopard, Kurt Klauss αρχιτεχνίτη της IWC για 50 χρόνια και σχεδιαστή των μηχανισμών της Lange, Antoine Preziuso, Svend Andersen, Jean-François Ruchonnet εμπνευστή του V4 της TAG Heuer, του Double Tourbillon της Breguet και του Cabestan, Baumgartner, Kiu Tai Yu τον ωρολογοποιό με τα μυστηριώδη κινέζικα tourbillon του, Max Busser που δημιούργησε την συλλογή Opus για τον Harry Winston και τώρα έχει την απίστευτη εταιρεία MB&F. Λιγότερες φορές έχω συναντήσει τους Nicolas Hayek του Swatch Group, Philippe Stern Πρόεδρο της Patek Philippe, Alain-Dominique Perrin και Bernard Fornas Προέδρους της Cartier, Carlos Diaz Πρόεδρο της Roger Dubuis, Aurel Bacs Διευθυντή του τμήματος ρολογιών στους Christie’s, Osvaldo Patrizzi και τους περισσότερους από τους υπόλοιπους Προέδρους εταιρειών ωρολογοποιίας καθώς και δεκάδες στελέχη και ωρολογοποιούς. Άφησα τελευταίο τον 80χρονο Gerald Genta τον άνθρωπο που σχεδίασε το Royal Oak της Audemars Piguet, το Nautilus της Patek, το Ingenieur της IWC, το Seamaster της Omega, το Pasha της Cartier, ολόκληρη την συλλογή της Breguet όταν πρωτοεμφανίστηκε με τον οποίο δεν έχω συναντηθεί ποτέ, αλλά μιλάω εδώ και χρόνια στο τηλέφωνο. Με τους περισσότερους από τους παραπάνω έχω δυνατότητα επικοινωνίας ανά πάσα στιγμή και αυτό προφανώς μου λύνει εύκολα κάθε απορία ή ερώτημα μπορεί να έχω. Πριν γράψω ένα άρθρο για το Royal Oak θα τηλεφωνήσω στον φίλο μου Heinz Heimann που ήταν ο διευθυντής marketing της AP το 1972 και έλυσε το πρόβλημα της εποχής του πως πουλούν το πρώτο ρολόι από ατσάλι της παραδοσιακής ΑΡ, καθώς και στον Gerald Genta που το σχεδίασε. Πριν να γράψω ένα άρθρο για τον Franck Muller θα μιλήσω με τον Svend Andersen που ήταν ο δάσκαλός του και με δύο σημαντικούς ωρολογοποιούς που ήταν ανταγωνιστές του και θα μου πουν ποια είναι τα αδύνατα σημεία της δουλειάς του.
Αναρωτιέμαι λοιπόν πως ο συμπαθής κατά τα άλλα omegasnik συμπεραίνει ότι «η επαγγελματική ενασχόληση μας "διδάσκει" αυτά τα οποία χρειάζονται για τα προς το ζην και όχι απαραίτητα περισσότερα από αυτά που μπορεί να μάθει κάποιος "παθιασμένος ερευνητής"». Το ότι οι γιατροί ζουν από τα χρήματα που βγάζουν στην δουλειά τους, δεν πρέπει να μας κάνει να περιμένουμε το φάρμακο του καρκίνου από έναν που έχει χόμπυ την Ιατρική. Είναι ακριβές αυτό που λέει ο omegasnik παρακάτω, δηλαδή ότι «Η ημιμάθεια σίγουρα είναι χειρότερη από την αμάθεια, ΑΛΛΑ νομίζω και ΔΕΝ κάνω λάθος ότι η διαδικασία μάθησης είναι ΔΙΑΡΚΗΣ οπότε όλοι μας είμαστε κατά μία έννοια "ημιμαθείς"...» αλλά το γεγονός ότι ο Pablo Cazals έπαιζε κάθε μέρα στα 96 του τις σουίτες του Bach στο βιολοντσέλο του, γιατί όπως έλεγε «είχε πολλά να μάθει ακόμη», έχει διαφορετική αξία με το να παίζω και εγώ τις σουίτες, γιατί αυτός ήταν ο σημαντικότερος τσελίστας όλων των εποχών και έπαιζε το συγκεκριμένο έργο από τα 7 του χρόνια.
Θα κλείσω με ένα σχόλιο στον Tatar και τον Petros1. Ευχαριστώ για την διαπίστωση. Πράγματι δεν είμαι τσιγκούνης και όταν για παράδειγμα μου ήρθε η σκέψη για τον Μαμαλάκη και το αβγό, ενώ σκέφτηκα ότι ήταν μία ωραία φράση για το περιοδικό μου, δεν την έβαλα στο συρτάρι. Ξαναερχόμαστε πάλι σε αυτό που είπα στην αρχή. Όπως οι εταιρείες δεν έχουν στο μυαλό τους τον george_ και τις αυξημένες απαιτήσεις του όταν παρουσιάζουν ένα ρολόι, έτσι και εγώ όταν ετοιμάζω ένα περιοδικό έχω να καλύψω πολλών διαφορετικών κατηγοριών αναγνώστες και φίλους του ρολογιού. Η σελίδα με το γυναικείο Harry Winston με τα δύο φεγγάρια για εσάς είναι άχρηστη, όμως εγώ ξέρω δύο γνωστές μου που ενδιαφέρθηκαν για το ρολόι αυτό και προφανώς είναι σημαντικές και αυτές στην αγορά. Στο φόρουμ είναι διαφορετικά. Είναι συγκεκριμένοι αυτοί που διαβάζουν, συγκεκριμένα τα θέματα. Δεν μπορώ να φτιάξω ένα περιοδικό για εσάς, ούτε καν ένα περιοδικό για εμένα. Το θέμα για το ποδόσφαιρο που δεν άρεσε στον Tatar είναι μια μεγάλη τάση που κανείς δεν περιγράφει στην χώρα μας και αφορά κάποιους αναγνώστες. Και εγώ προσωπικά δεν έχω δει ούτε έναν αγώνα ποδοσφαίρου και είχα διαρκώς το άγχος αν ο Έλληνας ποδοσφαιριστής λέγεται Νικοπολίδης ή Νικοπολίτης, μη τυχόν τον γράψω λάθος.
Φιλικά
Κ.Σ.
