Eίναι λογικό.
Κάποτε, ένα Σουπέρλατιβ στο χέρι, ε, προσέδιδε μια κάποια «διαφορετικότητα», όπως και να το κάνουμε. Τα χρόνια πέρασαν, τα Σουπέρλατιβ πολλαπλασιάστηκαν, έγιναν πολλά, πάρα πολλά, άφθονα, κοινότατα, τα πήρε η γνωστή Μαριώ με τα κινητικά προβλήματα, η κυρία Κατίνα από δίπλα, ο έντιμος άνθρωπος κυρ Παντελής, ο Μπάμπης ο Φλου, ο σωφέρ της κυρίας Ντέϊζι, οι Κινέζοι, οι Παπούα της Νέας Γουϊνέας, οι πάντες τέλος πάντων.
Έλα όμως που το ζητούμενο εκάστου άνθρωπα στη δύσμοιρη αυτή υφήλιο είναι να ξεχωρίζει από τους άλλους –με το ρολόϊ έστω, ελλείψει άλλων προσόντων. Με το 98% των Σουπέρλατιβ που κυκλοφορούν, ο στόχος αυτός δεν επιτυγχάνεται πλέον. -Και τι θα κάνουμε τώρα, σκεφήκανε τα γατόνια. Και τη βρήκαν τη λύση. Παίρνουνε λοιπόν μερικοί το Σουπέρλατιβ και του αλλάζουνε τον αδόξαστο. Βρε τι μαύρο το βάφουνε, βρε τι σπόϊλερ και αεροτομές του βάζουνε, βρε τι ξήλωμα ρίχνουνε στο καντράν να φανούν τα σωθικά του –και σιγά το τουρμπιγιόν δηλαδή.
Και μετά σου λέει, «τώρα μάλιστα, είμαι διαφορετικός από τους άλλους». Ακραία φαινόμενα κατακλυσμού της αγοράς με το ίδιο πανομοιότυπο προϊόν σε πολλά εκατομμύρια κόπιες, εδώ ακριβώς θα οδηγούσαν κάποτε, αιτιακά και μοιραία. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή.
Όλα ερμηνεύσιμα στην πλάση ετούτη, το ΄χει στήσει ωραία το έργο ο Πάνσοφος, για να μην ησυχάζουμε ποτέ.
Σκέφτομαι να του βάλω εξάτμιση μπουρί, μόνο δεν ξέρω αν μετά θα περνάει από ΚΤΕΟ.
