Αυτό το post το αφιερώνω εξαιρετικά σε όσους χαίρονται όταν χιονίζει.
Να διευκρινίσω ότι το χιόνι το λατρεύω όταν το βλέπω στις Άλπεις ή στα Ιμαλάϊα ή στη Σιβηρία, αλλά το απεχθάνομαι όταν σκάει μύτη στη γειτονιά μου.
Γιατί; Γιατί πολύ απλά ούτε έχουμε υποδομές να αντέξουν σοβαρή χιονόπτωση στην Αθήνα, ούτε είμαστε συνηθισμένοι/προετοιμασμένοι για χιόνια.
Θεωρώ ότι αν είσαι πιγκουίνος ή πολική αρκούδα ή Εσκιμώος, είναι απολύτως λογικό το χιόνι να μη σε απασχολεί καν. Όταν όμως είσαι κάτοικος Αθήνας, πρέπει να είσαι βλαμμένος για να σου αρέσει.
Επίσης να αναφέρω ότι απεχθάνομαι το κρύο. Βάλε με σε ένα νησί με 40 βαθμούς και δε θα κάνω "κιχ". Πες μου να πλύνω τα δόντια μου τον Ιανουάριο και θα ανάψω το θερμοσίφωνο...
Μετά από τις σαφέστατες τοποθετήσεις μου, ας συνεχίσω με το ιστορικό του
άσπρου τρόμου.
Όλα άρχισαν την Κυριακή όπου άρχισε μία ελαφρά χιονόπτωση. Έχοντας μία σχετική εμπειρία από το τι σημαίνει "χιόνι" εδώ πάνω, είχαμε φροντίσει το ένα αυτοκίνητο να παραμείνει στην πλατεία της Άνοιξης (το πλησιέστερο σημείο "πολιτισμού") ενώ το AUDI μπήκε κάτω απ΄το σκέπαστρο, με φορεμένες τις αντιολισθητικές "κουβερτούλες". Ούτε που ξέρω πως σκατά το λένε αυτό το πράγμα. Είναι αυτά τα υφασμάτινα που φοριούνται πιο εύκολα από τις αλυσίδες και σου δίνουν μία μικρή ικανότητα κίνησης σε ψιλοχιονισμένο δρόμο.
Άνοιξα φυσικά και τις βρύσες του κήπου ελαφρώς, μάζεψα και στο σαλόνι αρκετά ξύλα να έχω για το τζάκι και προετοιμάστηκα ψυχολογικά για 1-2 ημέρες "εγκλεισμού" στο σπίτι (βάσει των όσων είχε προβλέψει η ΕΜΥ) άντε και μερικές ολιγόωρες διακοπές ηλεκτρισμού ή/και νερού και σίγουρα τηλεφώνου...
Η πρώτη μέρα είχε την "πλάκα" που έχει το φαινόμενο "χιονίζει στην Αθήνα" με τις φωτογραφιούλες απ΄τον κήπο, τις αναρτήσεις εδώ κλπ.
Ανέβασα τις φωτό, πήρα και το φτυάρι μου (χώματος όχι χιονιού, έχει σημασία αυτό) και άνοιξα και ένα "διαδρομάκι" στην αυλή για να μπορούμε να κατέβουμε στον κήπο χωρίς να σπάσουμε κανένα πόδι. Έριξα και μπόλικο αλάτι που όντως την πρώτη μέρα έκανε δουλίτσα. Το μονοπατάκι έμεινε καθαρό...
Τη Δευτέρα φάνηκε ότι το πράγμα δε θα πήγαινε καλά. Το "μονοπατάκι" εξαφανίστηκε, ενώ το ύψος του χιονιού στον κήπο είχε ήδη φτάσει σε επίπεδα που δεν είχα ξαναδεί σε αυτό το σπίτι. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια, αλλά λέω δε γαμιέται, το πολύ-πολύ να λείψω τρεις μέρες αντί για δύο απ΄τη δουλειά.
Το αυτοκίνητο δεν υπήρχε περίπτωση να βγεί από το σπίτι, αλλά και να έβγαινε δεν υπήρχε περίπτωση να πάει πουθενά. Μόνο το "τέρας" της πυροσβεστικής και μερικά hard-core 4X4 μπορούσαν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο.
Τη Δευτέρα το μεσημέρι "άρχισαν τα όργανα" καθώς κόπηκε το ρεύμα. ΟΚ, το είχα δει να έρχεται ξύλα για το τζάκι είχα και το σπίτι το κρατούσα μέχρι τότε φουλ ζεστό.
Το τζάκι άρχισα να το καίω υπερωρίες, και επαρκούσε για να είμαστε στο σαλόνι χωρίς σοβαρό θέμα τρεις ενήλικες και να χαζεύουμε. Το βράδυ της Δευτέρας το ρεύμα επανήλθε, ησυχάσαμε, είδαμε και ένα επεισόδιο μίας σειράς στο NETFLIX και είπαμε να πάμε για ύπνο. Πριν κοιμηθούμε το ρεύμα ξανακόπηκε, αλλά σκέφτηκα ότι μέχρι το πρωί θα το επανέφεραν.
Την Τρίτη το πρωί, κόπηκε το νερό και στα δύο σπίτια (από πάνω είναι το σπίτι της αδελφής μου) παρόλο που είναι δύο διαφορετικά δίκτυα ύδρευσης.
Το ρεύμα ακόμα "άφαντο".
Εκεί αρχίσαμε να την "ακούμε" καθώς ακόμα ήταν αδύνατο να φύγουμε με το αυτοκίνητο, ενώ το νερό που είχαμε επαρκούσε με πολύ προσοχή για τα βασικά για εμάς και για τα σκυλιά. Επίσης η χιονόπτωση συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση όλη την Τρίτη.
Ήταν η πιο δύσκολη μέρα. Όλη μέρα απέναντι απ΄το τζάκι, κατανάλωση νερού με πολύ προσοχή, επικοινωνίες μετρημένες καθώς είχαμε όση μπαταρία μας είχε μείνει στα κινητά συν δύο power banks. Δε θέλαμε όμως να εξαντλήσουμε τις μπαταρίες των κινητών σαχλαμαρίζοντας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει.
Η Τετάρτη ξημέρωσε χωρίς νερό και ρεύμα, αλλά ευτυχώς είχε σταματήσει το καταραμένο χιόνι και είχε ανατείλει αυτό που μας σώζει μία ζωή σε αυτή τη χώρα: ένας ήλιος ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ. Από τους πιο καταπληκτικούς ήλιους που θυμάμαι στη ζωή μου.
Πλέον ήρθε η φάση της δραστηριοποίησης. Καταφέραμε να ανοίξουμε τη "δίοδο" για το αυτοκίνητο (μιλάμε για 5-6 m) για να βγει στο δρόμο, φτυαρίζοντας επί ένα τρίωρο. Με ένταση του τύπου "δε θα αφήσουμε εδώ τα κοκαλακια μας γαμημένο χίονι".
Αφού μου βγήκε η ψυχή (και κατάλαβα ότι το φτυάρι το κλασικό, δεν έχει καμία σχέση με ένα φτυάρι για χιόνια όταν θέλεις να ξεχιονίσεις) καταφέραμε με τα χίλια ζόρια να φτάσουμε στην Άνοιξη όπου ήταν το άλλο αυτοκίνητο...θαμμένο κυριολεκτικά κάτω απ΄το χίονι.
Στο δρόμο είδα οικογένειες με μικρά παιδάκια κυρίως, να έχουν πάρει τα πράγματα τους και να κατεβαίνουν με τα πόδια προς τα κάτω. Προφανώς άφηναν πλέον τα σπίτια τους (δεν είναι καθόλου εύκολο να έχεις παιδιά ή/και ηλικιωμένους στο σπίτι με τέτοιες συνθήκες) για να πάνε σε φίλους ή συγγενείς...
Αγορές νερών για να έχουμε αποθέματα, βγάλσιμο των "χιονοκουβερτών-ή-πως-σκατά-τις-λένε" και ξεκινήσαμε για την Νέα Ερυθραία, για το γραφείο της γυναίκας μου, ώστε να φάμε κάτι σαν άνθρωποι, να κάνουμε ένα μπάνιο και να γυρίσουμε πίσω πριν πέσει ο ήλιος και η κυκλοφορία είναι δύσκολη λόγω πάγου.
Στο δρόμο από την Άνοιξη στην Ερυθραία, είδα μία εικόνα που θύμιζε βομβαρδισμό. Σπασμένα δέντρα, σπασμένες κολώνες της ΔΕΗ, σπασμένα κλαδιά, ζημιές παντού. Αυτοκίνητα πλακωμένα από δέντρα, συνεργεία της ΔΕΔΔΗΕ, πυροσβέστες, στρατό κλπ. να αγωνίζονται για να επαναφέρουν το ρεύμα. Το οποίο μόλις τότε συνειδητοποιήσαμε ότι είχε διακοπεί σε πολλές περιοχές στα Βόρεια Προάστια, καθώς δεν είχαμε επικοινωνία με τον "έξω κόσμο".
Τέλος πάντων, κάναμε mini-σύσκεψη όταν βρεθήκαμε σε χώρο με φως-νερό-τηλέφωνο για το τι θα κάνουμε. Εγώ δήλωσα φυσικά ότι θα επανέλθω στο σπίτι, καθώς δεν έπαιζε να το αφήσω άδειο με τέτοιες συνθήκες & φυσικά δε θα αφήναμε & τα σκυλιά μόνα τους.
Τελικά η αδελφή μου κατέβηκε στην Αθήνα, ενώ η γυναίκα μου & εγώ επιστρέψαμε στο σπίτι.
Νερό & ρεύμα άφαντα. Το ρίξαμε στη «ροματζάδα» δίπλα στο τζάκι, παίζοντας scrabble υπό το φως των κεριών και φιλοσοφώντας. Επικοινωνούσαμε και με φίλους & γείτονες για να δούμε αν υπήρχε κανένα νέο (φως, νερό κλπ) ή/και εάν υπήρχε καμία ανάγκη για βοήθεια. Ένα ζευγάρι πολύ φίλων μου, εγκατέλειψε ουσιατικά το σπίτι με εκχιονιστικό του Δήμου και αυτό με τα χίλια ζόρια, καθώς ο πατέρας των παιδιών, σχετικά μεγάλης ηλικίας, είχε σοβαρό θέμα υγείας. Και καθώς το σπίτι τους δεν υπήρχε περίπτωση να ζεσταθεί με το τζάκι...
Η Πέμπτη μας χάρισε ακόμα ένα ηλιόλουστο πρωινό (ποσό τον λατρεύω τον ήλιο) όπου πλέον η κίνηση γινόταν χωρίς αλυσίδες και αηδίες. Όποτε τουλάχιστον μας έφυγε ένα «βάρος» υπό την έννοια ότι πλέον μπορούσαμε να φύγουμε & να επιστρέψουμε από το σπίτι άνα πάσα στιγμή.
Κατεβήκαμε στην Άνοιξη, ξεθάψαμε και το άλλο αυτοκίνητο και πλέον μπορούσαμε να πηγαινοερχομαστε χωρίς πρόβλημα. Παρεπιπτόντως το «φτυάρι χιονιού» που είχα αγοράσει την Τετάρτη, απέδειξε ότι για κάθε δουλειά υπάρχει και το κατάλληλο εργαλείο. Αν το είχα την προηγούμενη μέρα, θα είχα χρειαστεί μισό χρόνο & κόπο για να απεγκλωβίσω το αυτοκίνητο.
Επιστροφή το βράδυ στο σπίτι (ρεύμα, νερό ακόμα off) τζάκι, scrabble, χριστοπαναγίες για όλους τους υπεύθυνους ένθεν και ένθεν και πολύ υπομονή.
Τα καλά νέα της ημέρας ήταν ότι στο επάνω σπίτι είχε επανέλθει το νερό. Όποτε πλέον είχαμε την άνεση να μην «πολυσκεφτόμαστε» το να πάμε στην τουαλέτα π.χ ή το να πλύνουμε κανένα πιάτο.
Το ακόμα καλύτερο νέο ήταν ότι κατά τη μια το βράδυ, ήρθε επιτέλους το ρεύμα, μετά από απίστευτες προσπάθειες των τεχνικών της ΔΕΔΔΗΕ. Δε θα το ξεχάσω αυτό το βράδυ. Φάροι αυτοκινήτων παντού, συνεργεία, φωνές, ο ήχος του αλυσοπρίονου παντού στον αέρα, μία κατάσταση παρανοϊκή...
Ήμασταν πλέον σε καλό δρόμο. Φουλ ρεύμα και στα δύο σπίτια και ένα σπίτι και με νερό
Παρασκευή αποχώρηση κατά τις 11:00 για λίγη δουλειά, φαγητό & μπανιο στον πολιτισμό.
Το απόγευμα ανέβηκα στο σπίτι με την αδελφή μου πλέον, καθώς η γυναίκα μου λόγω δουλειάς (ή επειδή με είχε βαρεθεί τόσες μέρες) θα έμενε στο γραφείο της.
Γυρνώντας στο σπίτι έπαθα σοκ βλέποντας ότι δεν είχε ρεύμα. Ήμουν έτοιμος να ταΐσω τα σκυλιά & να φύγω (δεν άντεχα ψυχολογικά κυρίως να ξαναμείνω χωρίς ρεύμα όλο το βράδυ) αλλά ευτυχώς πέρασε ένα συνεργείο της ΔΕΔΔΗΕ εκείνη την ώρα, κάτι έκανε στο «κουτί» έξω από το σπίτι, και με διαβεβαίωσαν τα παιδιά ότι το ρεύμα έχει πλέον σταθεροποιηθεί.
Παραμονή στο σπίτι και εχτές, σήμερα το πρωί ήρθε τελικά και το νερό και στο άλλο σπίτι και όλο το πρωί μαζεύαμε τα αμάζευτα στο σπίτι, αλλά κυρίως στον κήπο, όπου φώναξα βοήθεια φυσικά για να καθαρίσουμε δέντρα, κλαδιά, πεύκα κλπ.
Πριν λίγο επανήλθαμε 100% στον πολιτισμό, καθώς ήρθε & το σταθερό & το δίκτυο (wow)
Η πορεία της αηδίας:
Πρώτη (χαρούμενη) μέρα:
Προσέξτε το χιόνι πάνω στο τραπεζάκι για να δείτε και τη συνέχεια...
Το πρώτο «δρομάκι»:
Επόμενη χιονόπτωση. Το ύψος του χιονιού είναι πλέον στο μισό μέτρο εύκολα....Η βεράντα και το «δρομάκι»:
Το τραπεζάκι που λέγαμε...
Χωρίς ρεύμα και νερό όλα αυτά... το τζάκι δουλεύει non-stop όλη μέρα:
Όπου πλέον λιώνουμε και πάγο για να έχουμε λίγο νερό για βοηθητική χρήση...
Τα εργαλεία επιβίωσης, φτυάρι για ξεχιόνισμα:
Και φυσικά τσίπουρο:
Ο ένας «λόγος» που με κράτησε στο σπίτι. Τα χαζά που ήταν μες στην τρελή χαρά:
Τα μποτάκια εργασίας, χωρίς τα οποία θα είχα ψοφήσει απ´ το κρύο μάλλον με τόσο φτυάρισμα στο χιόνι:
Και φυσικά το tool watch που με συντρόφευσε αυτές τις μέρες:
Είχα και το σοβαρό tool-watch καβάτζα φυσικά, το G-Shock. Αλλά ευτυχώς δε χρειάστηκε να το επιστρατεύσω. Αν είχε χρειαστεί θα ήταν πολύ πιο σκούρα τα πράγματα....
Σκέψεις πολλές όλες αυτές τις μέρες, ίσως τις γράψω σε δεύτερο χρόνο.
Ελπίζω να μην ξαναζήσουμε τέτοια κατάσταση για τόσες μέρες. Μιλάμε για μια περιοχή 20km από το κέντρο της Αθήνας εντωμεταξύ, μην μπερδεύεστε. Δεν μιλάμε για κάποιο χωρίο "χαμένο" στα 2.000m σε κάποιο βουνό...
Σας φιλώ & τα λέμε
