Αυτό που παρατηρείται είναι πως οι περί Rolex συζητήσεις έχουν από καιρό πάψει να είναι ωρολογιακές. Η κουβέντα πλέον περιστρέφεται γύρω από το πόσο δυσεύρετα είναι τα Rolex, πόσο έχει φτάσει το καπέλο, πόσο κοστολογεί η πιάτσα το τάδε ατσάλινο, κατά πόσον η τιμή του νέου μοντέλου θα επηρεάσει την αξία του προηγούμενου κπλ. Οικονομικού χαρακτήρα ολ' αυτά, στον πυρήνα τους ουδεμία σχέση με ρολόγια. Αν αφαρέσουμε τη λέξη Rolex από τους διαλόγους, ο ανυποψίαστος θα φανταστεί που εδώ γίνεται λόγος για κάνα blue chip. Διακράτηση ή πώληση, βρε μπας και ταβάνωσε, πούλα και μετάνοιωνε, έβγα τώρα και ξαναέμπα πιο χαμηλά, βάστα, έχει δρόμο προς τα πάνω και τα τοιαύτα. Κουβέντες Σοφοκλέους, δηλαδή, σε αλήστου μνήμης εποχές.
Επί του πρακτέου, με αφορμή τον παραπάνω διάλογο : Εφόσον το ρολόϊ έχει αγοραστεί ως ρολόϊ (και όχι ως επένδυση) και εφόσον εξακολουθούσε να με ευχαριστεί η κατοχή του, εγώ θα το κρατούσα. Ας πήγαινε και πάνω, ας πήγαινε και κάτω, ποσώς θα μ' ενδιέφερε. Εξίσου -δηλαδή καθόλου- θα μ' ενδιέφερε εάν θα έβγαινε ή δεν θα έβγαινε καινούργιο μοντέλο. Κάθε τόσο και εις το διηνεκές θα βγαίνει κι ένα καινούργιο μοντέλο, τι να κάνουμε τώρα ; Εδώ μιλάμε για ρολόγια ένα σκασμό λεφτά, δε μιλάμε για update στα windows.
Έπειτα, όλη αυτή η ιστορία με τις τιμές των Rolex έχει καταντήσει αστεία. Κάποιοι θα κλάψουν βέβαια στο τέλος, καθώς θα βρεθούν με τον μουτζούρη στον καρπό, αυτό είναι το μόνο βέβαιον, αλλά είμαι σίγουρος πως αυτοί οι κάποιοι δεν θα είναι από δω (θα είναι όξω από ΄δω), οπότε εμείς εδώ συνεχίζουμε να γελάμε, ξεδιάντροπα. Perdóneme, αλλά ρολόϊ ατσάλινο, μαζικής και απεριόριστης παραγωγής, χωρίς τίποτε πολυπλοκότητες, να το πουλάνε 15Κ είναι αστείο. Το ότι κάποιοι, ενδεχομένως πολλοί, πάνε -ακόμη- και το πληρώνουν σ' αυτήν την τιμή δεν είναι αστείο. Είναι ξεκαρδιστικό.
Τωρα θα μου πεις, εδώ κάτι άλλοι σκάγανε χιλιάρικα για πλαστικές τηλεκάρτες του πεταμού, για Rolex δεν θα δώσουνε ;
Το ρεζουμέ ότι το πράγμα, ειδικά σε αυτό το χρονικό σημείο, θέλει μεγάλη προσοχή. Εάν μιλάμε για "επενδυτικά" ρολόγια, θέλει προσοχή επειδή όλοι ξέρουμε τι τρελή φάπα πέφτει συνήθως με τα κάθε λογής "επενδυτικά προϊόντα", που κάθε τρεις και λίγο εφευρίσκουν τα τζιμάνια και πλασάρουν στον κοσμάκη. Εάν μιλάμε για "συλλεκτικά" -cut !- η συζήτηση κόβεται μαχαίρι, καθόσον συλλεκτικό αντικείμενο μαζικής και απεριόριστης παραγωγής δεν έχει ακόμη επινοηθεί. Συλλεκτικότητα σημαίνει δύο τινά, πρωτίστως μεν σπανιότητα, δευτερευόντως δε υψηλή και διαρκή ζήτηση. Η πλήρωση του δευτέρου όρου δεν καθιστά ένα αντικείμενο συλλεκτικό. Η ανθρώπινη ιστορία βρίθει παραδειγμάτων παράκρουσης, υστερίας συνεπεία απληστίας, από ολλανδέζικες τουλίπες μέχρι καλιφορνέζικα κοιτάσματα χρυσού, μέχρι και σύγχρονους χρηματιστηριακούς χαρτοπολέμους, η κατάληξη όμως είναι πάντα η ίδια, η αγορά τα "χωνεύει" όλα και στο τέλος βρίσκει την ισορροπία της εκεί που πρέπει ή περίπου εκεί. Όταν λέμε πάντα, εννοούμε πάντα και χωρίς εξαίρεση. Και αυτό, φυσικά, θα συμβεί και στην προκειμένη περίπτωση. Η ραγδαία αύξηση των τιμών είναι η σαφέστερη ένδειξη του ότι βρισκόμαστε κοντά στο σημείο έναρξης μιας διαδικασίας εκλογίκευσής τους.
Σε τέτοιες καταστάσεις, το κρίσιμο είναι να διακρίνουμε εάν η ζήτηση είναι αυτή που κυρίως οδηγεί στην εκτόξευση των τιμών ή μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο, μήπως δηλαδή το διαρκές τράβηγμα των τιμών προς τα πάνω είναι εκείνο που δημιουργεί την παράκρουση, την αγωνία του αδαούς μήπως μείνει εκτός νυμφώνος και χάσει το "κελεπούρι", οπότε και ορμάει σα να μην υπάρχει αύριο. Εξίσου κρίσιμο είναι, όταν μιλάμε σήμερα για τις αξίες των Rolex, να σκεφτόμαστε με λογική καθαρά χρηματιστηριακή, ούτε ωρολογιακή ούτε συλλεκτική.
