Καταλαβαίνετε υποθέτω ότι αυτές οι πρακτικές είναι απλά για ηλίθιους.
Αυτό που καθιστά ένα προϊόν πράγματι πολύτιμο, μοναδικό κλπ. δεν είναι οι όποιες τεχνιτές ελλείψεις δημιουργεί ο κατασκευαστής, αλλά η αντικειμενική μοναδικότητα του και η δυσκολία ή η μηδενική πιθανότητα του να ξανακατασκευαστεί.
Τουτέστιν. Η «Νίκη της Σαμοθράκης» είναι πραγματικά κάτι παγκοσμίως μοναδικό και ως εκ τούτου ανυπολόγιστης αξίας.
Το οποιοδήποτε κωλορόλογο μπορεί να κατασκευαστεί έστω και σε περιορισμένα αντίτυπα, ακόμα και αν διατεθεί με το σταγονόμετρο μόνο στους απογόνους των Βασιλικών οικογενειών των Ελβετικών καντονιών, δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία «αντικειμενική μοναδικότητα».
Τώρα το ότι μία μερίδα ηλιθίων ανά τον κόσμο είναι διατεθιμένη να δώσει μία περιουσία για ένα Rolex που κάποτε έβγαινε με τους κουβάδες, επειδή τώρα δεν παράγεται, είναι NOS, ή αγυάλιστο, ή αξύριστο, είναι άλλη ιστορία.
Εξαίρεση όσοι «κυνηγούν» τέτοια κομμάτια, για καθαρά εμπορικούς ή/και επενδυτικούς λόγους.
Δηλαδή με τη λογική ότι θα βρουν κάποιον από τους προαναφερθέντες ηλίθιους & θα μπορέσουν να «εισπράξουν» την επένδυση τους εις τη νιοστή.
Και χέστηκε η φοράδα στο αλώνι στην τελική, για το έαν μπορείς να βρεις Ναυτίλο, ή πότε, ή σε τι τιμή. Ή την daytona του Paul Newman ή του γείτονα του Paul Newman.
Πες στην κουμπάρα Σπύρο να πάρει ένα Cartier, να ξεμπερδεύει
Sent from my iPhone using Tapatalk
