ΟΚ, τα λόγια περιττεύουν για τους τύπους που σκέφτηκαν και υλοποιούν την ιδέα...
Συμφωνώ, όμως, και με τον φίλο alexisvas -και επαυξάνω!!!- με την άποψη ότι δείχνουμε καθημερινά με τις πράξεις μας ότι σκεφτόμαστε τους συνανθρώπους που έχουν κάποια διαφορετικότητα από εμάς τους "υγιείς" και "αρτιμελείς"!
Αυτό το κατάλαβα όταν ο Αδελφός μου εξ'αιτίας ενός εργατικού ατυχήματος, αναγκάστηκε να κυκλοφορεί με καροτσάκι για κάποιο διάστημα (σ.σ. τώρα φέρει τεχνητό σκέλος...) και ως μεταφορέας του εγώ, μαζί με αυτόν, έβλεπα το τί χρειάζεται για να επιβιώσει ένα άτομο με κάποια διαφορετικότητα -σωματική, οπτική, ψυχολογική.
Εδώ και δύο περίπου χρόνια έχω την Τιμή να είμαι Πατέρας ενός Παιδιού και, κυκλοφορώντας το με το βρεφικό του καροτσάκι, διαπιστώνω την αναισθησία -και την ποσότητά της!- που έχουμε όταν π.χ. παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας σε κάποια διάβαση, έστω και για λίγο (όποιος δεν το έκανε να σηκώσει το χέρι...)! Να μην αναφέρω και τα χειρότερα που έχω δει...
Εδώ και δέκα περίπου χρόνια έχω την Ευθύνη να είμαι Εκπαιδευτικός της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Πέρυσι είχα ένα επεισόδιο με έναν μαθητή μου όπου κυριολεκτικά έγινε χαμός με τα νεύρα του μέσα στην τάξη!!!
Μετά έμαθα ότι αυτό το παιδί -είναι στο χαμόγελο του παιδιού, παρεπιπτόντως...- είναι ορφανό και η συμπεριφορά του οφείλεται στο γεγονός της κακοποίησής του...
Ο μόνος λόγος που είμαι ακόμη στα καλά μου είναι το Παιδί μου...
Καταλήγω, λοιπόν, στο εξής συμπέρασμα: αν θέλω να σκέφτομαι τους ανθρώπους που έχουν κάποια ανάγκη, θα πρέπει να σκέφτομαι ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους!
Γιατί ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουμε κάποια ανάγκη...
