Βρε άσχετοι και ακαλαίσθητοι το λουρί έιναι έργο τέχνης.
Έτσι φτιάχναμε βραχιόλια, πλέκοντας αρτάνες αλεξιπτώτου, στις ατελείωτες ώρες σκοπιάς στο Μάλεμε.
Εμείς πάλι στη σκοπιά στα Βρυσικά Διδυμοτείχου, πρώην στρατόπεδο ανεπιθυμήτων, καίγαμε κατσαρίδες οι οποίες έφταναν τα 12 εκατοστά, αφού βέβαια πρώτα είχαμε δώσει τις ομηρικές μάχες με τα κουνουπόπτερα που σε τσιμπούσαν πάνω από την παραλλαγή.
Και όλα αυτά, αφού καταφέρουμε να κρατήσουμε τη θερμοκρασία του σώματος σε "λογικά για την εποχή επίπεδα"
Αφού αν έκανες ότι ουρείς έξω από τη σκοπιά, το κάτουρο (συγνώμη τα ούρα ήθελα να πω) πάγωνε στον αέρα, δεν έφτανε ποτέ στο έδαφος.
Τι μου θύμισες, φορούσα ένα swatch τότε. Αθάνατο. Μέχρι που διαλύθηκε. Χα.
