Πολλά θέματα ανοίξαμε (in-house, χρήση, σχέση κόστους αξίας κ.τ.λ.). Η ταπεινή μου άποψη:
Όσον αφορά το in-house σαφώς και τεχνικά δεν υπερέχει σε τίποτα, με αντικειμενικά κριτήρια. Η όλη υπόθεση των ρολογιών όμως, στηρίζεται πολύ στο συναίσθημα, σε πολλά επίπεδα, κάτι που την καθιστά απόλυτα υποκειμενική. Έτσι, αν κάποιος ρίχνει το βάρος στο «ρομαντικό» στοιχείο, ένα κριτήριο επιλογής μπορεί κάλλιστα να είναι το in-house. Αυτό βέβαια έχει και κάποιο (μικρό ίσως) αντίκτυπο στην τιμή, γιατί άλλο κόστος έχει η εξέλιξη ενός νέου μηχανισμού και άλλο η βελτίωση (τεχνική και αισθητική) ενός έτοιμου. Αυτή τη βελτίωση είμαι διατεθειμένος να την πληρώσω μέχρι κάποιο όριο, όπου δεν θα αισθάνομαι κορόιδο. Σε περιπτώσεις ακριβών ρολογιών όμως θα είχα μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Πάλι όμως πιστεύω πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, υπάρχει μόνο αυτό που ικανοποιεί την αισθητική και τη ματαιοδοξία μας (και πληγώνει το πορτοφόλι μας). Σε αυτά τα πλαίσια αρέσουν σε κάποιους από μας και τα καταδυτικά και όχι απαραίτητα σαν εργαλεία.
Όσον αφορά τη χρήση, θεωρώ ότι τα ρολόγια τα (εκ)τιμάς φορώντας τα, γι’ αυτό το polaris μου το έχω φορέσει και στη θάλασσα (πλατσούρισμα, όχι καταδύσεις), όχι όμως με τα παιδιά και ό,τι αυτά συνεπάγονται (πέτρες, άμμος, παιχνίδια δεν αρέσουν στο plexi). Στοιχειώδη σεβασμό θέλει (λόγω χαρακτήρα και σπανιότητας) μην τρελλαθούμε κιόλας. Τα ρολόγια πρέπει να υπηρετούν τα όνειρά μας, όχι να μας γίνονται εφιάλτες.
