Πριν από δύο εβδομάδες ήταν τα 45α γεννέθλια μου και δεν αισθανόμουν ιδιαίτερα καλά γι' αυτό.
Κατέβηκα να πάρω το πρωινό μου ξέροντας ότι η γυναίκα μου θα μου έφτιαχνε το κέφι με τις ευχές της και ίσως και με κάποιο δώρο. Όχι μόνο δεν μου ευχήθηκε, δεν είπε ούτε "καλημέρα"! "Καλά να πάθεις, που 'θελες και παντρειές", σκέφτηκα. Παρηγορήθηκα όμως γιατί φανταζόμουνα ότι τα παιδιά θα το θυμόντουσαν. Τα παιδιά όμως κατέβηκαν για πρωινό και δεν είπαν λέξη.
Όταν έφτασα στο γραφείο, ήμουν τελείως πεσμένος και απογοητευμένος. Καθώς έμπαινα, η γραμματέας μου η Τζάνετ μου είπε, "Καλημέρα κύριε διευθυντά, Ευτυχισμένα Γεννέθλια." Αισθάνθηκα καλύτερα, κάποιος τουλάχιστον με θυμήθηκε.
Δούλεψα μέχρι το μεσημέρι. Κάποια στιγμή, η Τζάνετ μου χτήπησε την πόρτα και είπε: "Ξέρετε, έξω έχει υπέροχο καιρό και μια και είναι τα γεννέθλιά σας, τι θα λέγατε να πηγαίναμε για γεύμα οι δυό μας;" "Αυτό είναι η καλλίτερη ιδέα που άκουσα σήμερα. "Πάμε". Πήγαμε για φαγητό. Δεν πήγαμε εκεί που τρώγαμε συνήθως αλλά σε ένα μικρό απομονωμένο μέρος στην εξοχή.
Πήραμε δύο μαρτίνι και απολαύσαμε φοβερά το γεύμα μας. Κατά την επιστροφή μου είπε, "Μια τόσο όμορφη μέρα δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε στο γραφείο, έτσι;" "Υποθέτω πως όχι" απάντησα εγώ. "Πάμε στο διαμέρισμά μου", μου είπε εκείνη. Φτάνοντας στο διαμέρισμα μου είπε, "Κύριε διευθυντά, αν δεν σας πειράζει, θα πάω στο υπνοδωμάτιο να βάλω κάτι πιο άνετο." "Βεβαίως", απάντησα ενθουσιασμένος.
Πήγε στο δωμάτιο και, μετά από κανένα πεντάλεπτο, βγήκε κρατώντας μια τούρτα γεννεθλίων, ακολουθούμενη από τη γυναίκα μου, τα παιδιά, και ντουζίνες ολόκληρες από οικογενειακούς φίλους. Όλοι τραγουδούσαν το τραγουδάκι των γεννεθλίων ...και εγώ καθόμουν εκεί, στον καναπέ ... ...θεόγυμνος.
