Από την άλλη βέβαια, ανεξάρτητα από το αν οι δύο υποψήφιοι είναι κατ' ουσίαν ίδιοι, θα πρέπει να προβληματίσει ότι το μισό έθνος ψήφισε κάποιον που προβάλλει το μισογυνισμό και το σεξισμό, το ρατσισμό, την οπλοκατοχή κτλ. Σε ποιο βαθμό η ανοχή των στοιχείων αυτών δικαιολογείται από τη θέληση για αλλαγή του κατεστημένου και πόσοι είναι αυτοί που χαρακτηρίζονται από τέτοια στοιχεία; Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι σε ποιο βαθμό ένας πρόεδρος που δεν είναι όλα αυτά αλλά είναι ανεκτικός, σέβεται τις γυναίκες και τη διαφορετικότητα κτλ. μπορεί να αλλάξει κάτι. Πχ. ο Ομπάμα ήταν κατά της οπλοκατοχής και τι κατάφερε; Τι κατάφερε για τη δημόσια υγεία (obamacare); Τον τερματισμό των πολέμων;
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η επιλογή ανάμεσα στους δύο ήταν πολύ πιο σύνθετη απ' όσο φαίνεται. Ίσως η διαλεκτική να δώσει τη λύση και μετά από μία καταστροφική θητεία Τραμπ να προβάλει πχ. ένας Σάντερς, που με χυδαίο τρόπο δεν έγινε υποψήφιος.