Ουσιαστικά πάντως εγώ δεν βρίσκω λόγο για διχασμό γιατί πιστεύω ότι όλοι μέσα μας έχουμε λόγους να ψηφίσουμε και ΝΑΙ και ΟΧΙ. Ή μάλλον ΟΧΙ και ΝΑΙ για να είμαι και στο πνεύμα της κυβέρνησης. Ή μάλλον της ακυβερνησίας γιατί κυβέρνηση δεν την λες σύφμωνα με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Ή μάλλον την λες όταν πρόκειται για προκλητικές προσλήψεις - ενδυνάμωση του κομματικού στρατού σε περίοδο όχι απλά κρίσης αλλά και χρεοκοπίας αλλά και κραυγαλέων αυξήσεων κάποιων εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους που μόνο περικοπές βλέπουν στους μισθούς και τις συντάξεις τους.
Ωχ τι έχω πάθει όλο φάσκω και αντιφάσκω. Άνετα τσιμπούσα μια θέση στην ΑΡΙΣΤΕΡΗ μας κυβέρνηση.
Σοβαρά πάντως εγώ που ακόμα μέσα μου δεν έχω αποφασίσει τι είναι καλύτερο, δεν βρίσκω λόγο για διχασμό.
ΜΟΝΑΔΙΚΟ και από ότι φαίνεται ΑΙΩΝΙΟ λόγο για διχασμό, αποτελεί για εμένα και ένα μέσο λογικό Έλληνα ο τρόπος που συνεχίζουμε να ψηφίζουμε και να εκλέγουμε κυβερνήσεις.
Βοήθεια μας λοιπόν και περαστικά μας γιατί ότι και να επικρατήσει μας περιμένουν ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ.