Τα καλοκαίρια ερχόμαστε στο πατρικό μου στο χωριό Λευκόβρυση Κοζάνης για να  περάσουμε κάποιες μέρες ώστε οι παππούδες να δουν το Νικόλα, εμείς να δουμε τους γονείς μου και -το σημαντικότερο- ο Νικόλας να βρει την παρέα του και να χωριατοαλητέψει: πάνω μαχαλάς, κατω μαχαλάς, πλατεία, μπαξέδες, ποδήλατα, μπάλα στο χώμα, σκόνη, γρατζουνιές και πλύσιμο-έκπληξη με το λάστιχο, γιατί ο τυπάκος επιστρέφει πλήρης βρωμιάς, αλλά και αρνήσεως να πλυθεί!

Κάποια απογεύματα που δεν κάθεται φάση με τους φίλους του, για να περάσει η ώρα, γίνομαι κλασικός μπαμπάς: ο Νικόλας αγκαλια και να πιάνει το τιμόνι του αυτοκινήτου σε μια διαδικασία που τη βαφτίσαμε "μάθημα οδήγησης".
Ξέρεις για ποιό πράγμα μιλάω δροσερέ μου αναγνώστη και  φίλε οδηγέ...

Ώσπου κάποια στιγμή εν  μέσω αυτής της διαδικασίας χτυπάει το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη νασου ο Ντίμης να προσπαθεί να με χαρίσει δύο ρόλεξ, τρία πατέκια κι εφτά ουμπλό κι εγώ να μην τα θέλω γιατί δεν έχω λουριά να τα βάλω και πού τώρα καιρός για έξοδα να παραγγέλνω καινούρια από το μαυροπούλη που πήρε μπρος και έχει ήδη φτιάξει τα μηνόλουρα κι ετοιμάζεται για τα σκυλόλουρα...

Με ρωτάει ο Ντίμης "τί κάνεις εκεί ρε;" του λέω "έβαλα το Νικόλα να οδηγήσει γιαλαντζί ρε!".
-Και γιατί δεν τονε πας τον πιτσιρή στα καρτ να οδηγήσει ρε, να μάθει φουλ έξτρα οδήγηση και όχι ημίμετρα ρε?
- Τ' ε ί π ε ς   ρ ε   γ ί γ α ν τ α  τ ώ ρ α ? ? ?
Και νασου οργανώνω ταξιδάκι-αστραπή στη Σαλλλλλλόνικα, σόλο μεν, εγώ κι ο Νικόλας (όχι ότι έψαχνα αφορμή να σαβουριάσω κατομπενήντα γύρους...) για να πάμε στο πλανητάριο και στο καρτ.

Ο Ντίμης, με τα αστείρευτα αποθέματα εμπειρίας και σοφίας με συμβούλεψε να πάω το Νικόλα πρώτα στο πλανητάριο και μετά στο καρτ, αλλά εγώ με αστείρευτα αποθέματα Ποντιότητας δεν τον άκουσα...

Και νασου πρώτη μέρα στα καρτ ο Νικολής -και μάλιστα βρεγμένο!!!
Σουμάχερ με την πρώτη ο πιτσιρής, κι αρχίζει να εξοπλίζεται:

Αδιάβροχη φόρμα...


Μπαλακλάβα :Ρ


...κι έτοιμος να βάλει φωτιά στη βρεγμένη άσφαλτο!!!


Πριν καν ξεκινήσει ξεκινά ο κατακλυσμός από υποψήφιους χορηγούς...


Και μετά πήρε φωτιά η βρεγμένη άσφαλτος!!!

Στο τέλος και μόνο που έβλεπες πόσο έλαμπε το μούτρο του σε μια τόσο συννεφιασμένη μέρα ήταν όλα τα λεφτά...


-Ήταν καλά Νικόλα; Σε άρεσε;
-Ο Υ Α Ο Υ   Ρ Ε    Μ Π Α Μ Π Α ! ! !
-Θα πάμε αύριο και στο πλανητάριο;
-Τί να κλάσει το πλανητάριο ρε μπαμπά;;; ΕΔΩ θέλω να ξανάρθουμε!!!

Και να σου την επόμενη μέρα, στο στεγνό πια κι εγώ εξοπλισμένος με τη φωτογραφική μηχανή, ο εκκολαπτόμενος και βελτιωμένος Αϊρτονίκας Σεννιάδης να ετοιμάζεται...


...το αφοσιωμένο pit crew να τακτοποιεί με θρησκευτική ευλάβεια το νέο είδωλο των απανταχού race fans...




...να δηλώνει έτοιμος...


Και να αυτοσυγκεντρώνεται για τη μεγάλη πρόκληση!


Τί έγινε μετά;
Μετά;
Πήραν φωτιά τα χρονόμετρα, η άσφαλτος αγκομαχούσε να κρατηθεί στο έδαφος και να μην εξαϋλωθεί!
Οι paparrazzi  και proffesionalisti cameristi -εγώ- δεμπρολάβαιναν να κεντράρουν!

Τα κλείστρα των φωτογραφικών μηχανών ξεπαρθενιάστηκαν!

Μετά από πολλή και αγωνιώδη προσπάθεια καταφέραμε εμείς οι ρεπόρτερ -εγώ- να γίνουμε ισάξιοι του Hubble: απαθανατίσαμε τη γέννηση ενός αστεριού:










Όπως παρατηρεί το αετίσιο αγωνιστικό σου μάτι φανατικέ της ταχύτητας, το αριστερό πόδι που ελέγχει το πεντάλ του φρένου βρίσκεται σε θέση ανάπαυσης...  :Ρ

Μετά από αρκετά δεκάλεπτα -και δεκάευρα- η πίστα δήλωσε εμφατικά την αδυναμία της να ανταπεξέλθει στις υπερφυσικές δυνάμεις που της ασκούσε ο νεοπαγής αστέρας!
Γι' αυτό και της έδειξε οίκτο (σε αυτήν και στο πορτοφόλι μου...).

Αφού έδωσε τις απαραίτητες και pin-pointed οδηγίες στους μηχανικούς για το μονοθέσιο...



...και συνομίλησε με την υπεύθυνη των δημοσίων σχέσεων...



Αποφάσισε να δώσει σε όλους εσάς τους ανά τον κόσμο θαυμαστές του κάτι για να έχετε να πουλήσετε στο ebay σε λίγο καιρό για να πάρετε κανα ρολόι της προκοπής...



Αυτό που έδωσε σε μένα είναι κάτι που θα έχω για τον εαυτό μου, που μου έχει ομορφύνει τα μάτια και φύτεψε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου κι ένα τέτοιο ανακάτεμα στα σωθικά μου που ξεπερνάει κάθε συναίσθημα...

Αυτά τα σημάδια και συναισθήματα είναι που σου εύχομαι αγωνιστή στη ζωή και στην ψυχή Αναγνώστη μου... από όπου κι αν προέρχονται... για να τα προκαλείς κι εσύ με ευκολία σε όσους θέλεις να προορίζονται.

Πέρυσι τέτοιον καιρό είχα μόλις τελειώσει δύο διδακτορικά:
-το πρώτο είχε τίτλο «Μπύρα: μεμονωμένες και συνδυαστικές μέθοδοι κατάποσης»
-το δεύτερο είχε τον συναφή τίτλο: «Αλλαντικά-τυριά: περιπετειώδεις γαστριμαργικοί συνδυασμοί»

Είχα καθιερώσει βραδιές με την καλύτερη παρέα, στο καλύτερο σημείο του νησιού.
Εγώ μαζί μ’εμένα, παρέα με έναν σκληρό δίσκο γεμάτο ταινίες και σειρές και δούλευα παράλληλα αμφότερα τα διδακτορικά μου: μια τάβλα –μεγάλη τάβλα!- γεμάτη στο ένα ημισφαίριο με αλλαντικά και στο άλλο τα ανάλογα σχετικά-αλλά-και-άσχετα τυριά και παραδίπλα τη μπύρα στο ανάλογο ποτήρι.
Μία τουλάχιστον βραδιά την εβδομάδα ήταν αυτή της σκληρής μελέτης!

Ώσπου κάποια στιγμή μόλις είχε μπει η Άνοιξη, αποφοίτησα:
πήρα αμφότερα τα διδακτορικά μου με συντελεστή 118 (σε κιλά). Να μην αναφέρω τους υπόλοιπους συντελεστές σε χοληστερινοτριγλυκεριδιοζάχαρο –είχανε πάει εκεί που η πολυαγαπημένη σύζυγός μου με στέλνει κάθε φορά που παίρνει χαμπάρι ότι αγόρασα ένα λουρί/ρολόι…

Το πράγμα έπρεπε να ελεγχθεί….
Το κορμί μου δε μου άρεσε…
Το πρόσωπο… εντάξει, αυτό είναι αναλλοίωτο στα κιλά, στις αντιξοότητες (μια μέρα χωρίς ρολόι), στο χρόνο, στις κακουχίες (έχει καλό σημάδι η Νανά…), στις διάφορες κοσμικές κι απόκοσμες δυνάμεις: δε μπορεί να αλλάξει το τέλειο!


Εγώ φανταστικέ μου Αναγνώστη είμαι διάσημος –πλανητικά και διαπλανητικά- για κάποια πράγματα: το εκπληκτικό μου πρόσωπο (δεν αλλάζει), το ποθητό μου κορμί (αλλάζει), το κοφτερό μου μυαλό (κόβει…).

Αφού λοιπόν είχε αλλάξει η μία από τις τρεις παραμέτρους που συγκροτούν/συγκρατούν την κοσμική ισορροπία, κάτι έπρεπε να γίνει.
Το πράμα είχε πάρει δραματικές διαστάσεις: μέχρι και τη γιουροβίζιον την κέρδισε γυναίκα με μούσι!

Πριν όμως ξεκινήσει η υπερπροσπάθεια για την αλλαγή του κορμιού να έρθει σε πιο μετρήσιμα μεγέθη –σε κιλά και δείκτες- ένα τελευταίο γλεντάκι, one last hurrah βρε αδερφέ, ήταν απαραίτητο!
Και τίνι καλύτερω τρόπω να αποχαιρετήσεις τα υψηλά κιλών και δεικτών από μια ομοιοπαθητική θεραπεία με ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν, σε αγαπούν και εκτιμούν αυτό που πας να κάνεις;
Νάσου, λοιπόν, μια (επι)εκδρομή μέχρι το Σαλόνικα όπου φάγαν οι κοιλιές ψάρια και τα μάτια περίδρομο με τους συνήθεις υπόπτους… dimi… blackbird… xartogiaka…




΄Ετσι, υπέροχα, συμπαθέστατέ μου, πήρα με άριστα τα δύο διδακτορικά για τα οποία τόση ώρα σπαταλώ τον υπερπολύτιμο χρόνο σου περιγράφοντάς τα!
Από την επόμενη μέρα το ψωμί έγινε παξιμαδάκι ολικής… τα αλλαντικά γίνανε φύλλα από λαχανικά… οι σάλτσες γίνανε ωμό ελαιόλαδο… οι τυρόπιτες γίνανε μήλα… τα πιτόγυρα γίνανε γιαουρτάκι… οι μπύρες γίνανε μεταλλικό νερό… τα γλυκά γίνανε ανάμνηση… η απογευματινή σιέστα έγινε μισάωρο (για αρχή) τρέξιμο…
Τρεις φούρνοι, πέντε γυράδικα και οκτώ ζαχαροπλαστεία κλείσανε, οι αλλαντοποιίες το γυρίσανε στις σαλάτες, η Σουρωτή εξαγόρασε όλες τις ζυθοποιίες, ο εκπρόσωπος του Southern Comfort με τιμώρησε με ατιμωτική αποστρατεία κι ο Βεζούβιος στην Κέρκυρα είχε κρεμασμένη μεσίστια τη σημαία της Νάπολι…

Οι ώρες ήταν δύσκολες…


Έπρεπε, όμως, να γίνει!
Έπρεπε να φανώ δυνατός!
Για εμένα, για τη Νανά, για τις αμέτρητες θαυμάστριές μου!
Γιαυτό κι εγώ θαρραλέε μου ξεκίνησα το μεγάλο αγώνα, το δύσκολο αγώνα, έναν αγώνα άνισο με όπλα τα παξιμάδια, τα χόρτα και τις σόδες, αλλά είχα μαζί μου και το υπέρτατο και ανίκητο όπλο: τη θέληση και το χαμόγελό μου!!!
Ποια υπερκόσμια δύναμη μπορεί να ανταγωνιστεί αυτό καταπληκτικέ μου;;;


Φυσικό ήταν λοιπόν να βγω νικητής σε αυτό τον αγώνα!!!

Κι εκεί που ούτε με τη φαντασία μου δε μπορούσα να τρέξω για παραπάνω από δέκα λεπτά, έφτασα να τρέχω καμιά ώρα!
Κι εκεί που ούτε με το 4Χ4 δε μπορούσα να ανέβω μια ανηφοριά, έφτασα να τρέχω στα βουνά!
Κι εκεί που έλεγα ότι ποτέ δε θα ξαναμπεκρουλιάσω… το ξανακάνω!!!!!!
(άσχετα που γίνομαι ζάντα με δυοτρεις μπύρες πια…)

Πήρα τα αθλητικά παπουτσάκια μου, πήρα τα αθλητικά ρουχαλάκια μου κι άρχισα να τρέχω!
Μέχρι και κολάν πήρα για το τρέξιμο!
(δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του πωλητή όταν με ρώτησε αν είναι εντάξει το κολάν και του ζήτησα ένα πιο άνετο… κολάν… πράισλες λέμε…)

Έχω έρθει, το λοιπόν, στα ίσα μου από δείκτες και κιλά (μάινους 25), κι ένα πρωινό
μου τη σκάει ένας μπαμπάς στο σχολείο που αφήνουμε τα πιτσιρίκια:
-Τρέχεις ανηφόρα ρε;
-Τρέχω ρε!
-Πόσο ρε;
-Καμιά ντουζίνα χιλιόμετρα ρε!
-Και γιατί δεν τρέχεις στον δεκαεφτάρη τον αγώνα ρε;
-Άσε μας ρε!
-Τρέχα ρε!
-Λες ρε;
-Λέω ρε!
-Πότε είναι ρε;
-Το Φλεβάρη ρε!
-Ρε λες;
-Ρε λέωωωω!!!

Και νασου ο Πόντιος να δηλώνει συμμετοχή στα δεκαεφταχιλιόμετρα εδώωω:
http://www.corfumountaintrail.com/

Όπως γνωρίζεις διαρκή, καθημερινέ μου Φίλε έχω κι εγώ το χαρακτηριστικό να θέλω ένα σκασμό ρολόγια, να με αρέσουν πάρα πολλά ρολόγια!
Εάν είχα την οικονομική δυνατότητα να ικανοποιήσω την ωρολογιακή μου λαιμαργία θα χρειαζόμουν άλλο ένα σπίτι για να χωρέσουν τα ρολόγια μου κι άλλη μια αποθήκη -μεγάλη αποθήκη!- για να χωρέσουν τα λουριά τους.
Είναι τόσα πολλά τα ρολόγια που μου κάνουν κλικ...
Είναι, όμως, και κάποια ρολόγια που με κάνουν κλικ, κλακ, τσαφ, τσακ, τσουκ, μπαμ, μπουμ, ωιμέ, αλίαλίκαιτρισαλί καιδενξερωγωτί!...
Δόξα τω Θεώ με το, πενιχρό εως ανύπαρκτο, εισόδημά μου κατάφερα να έχω στην κατοχή μου κάποια από αυτά!
Σαφέστατα με την οικονομική καθοδήγηση (ελεγκάνς τίτλος μιας και κάθεται δίπλα μου αυτή τη στιγμή, παντόφλα είναι η ακριβής λέξη ...) του γλυκυτάτου, τρυφεροτάτου και πάνω απ'όλα στωικού ετέρου ημίσεως (σημ. του γράφοντος: είπαμε δίπλα μου κάθεται...)

η μικρή μου συλλογή απαρτίζεται από ρολόγια που εάν τα έπιανε το μάτι μου θα έπρεπε να είχα προσλάβει τρεις ξεματιάστρες με πλήρη απασχόληση!

Το Fortis τον πιλότο...


Το Fortis τον αστροναύτη...


Το πανέρι το πεντάρι...


Το Ένεμπι...


Όλα αυτά είναι τα top ρολόγια που ήθελα και μπορώ να έχω στην κατοχή μου και δηλώνω τριστετρακισπεντακισαπειροευτυχισμένος τόσο που τα έχω στην κατοχή μου, όσο και που έχω και τα ρουχαλάκια τους για να τα ντύνω και να τα στολίζω!
(Σε παρακαλώ μη βάλεις στο νου σου καμιά τρυφερή εικόνα, μην προσπαθήσεις να φανταστείς ένα παιδάκι που κάθεται στο τραπεζάκι και παίζει με τα παιχνιδάκια του, αυτή η φάτσα...

δεν είναι για τέτοια!
Φαντάσου κάτι πιο hardcore: μπύρες -πανάθεμά σας με τις τραπίστ, τις λάγκερ, τις βάις, τις βγάις και το κακό συναπάντημα! Διακόσια κιλά βόδι ξανάγινα!- ή Southern Comfort me ligo stimmeno portokali, προγκρέσιβ χάουζ ή indie rock στα ακουστικά και αλλαγές λουριών μέχρι να πάθει κράμπες το εργαλείο για τις μπαρέτες! )

Εδώ και παραπάνω από έναν χρόνο λοιπόν ήταν διακαής, σπινθηροβόλος κι εκρηκτικός ποθοέρωτας το Tudor το μπλακ μπέη!
Μετά από ανατακατατάξεις, αναταράξεις και διάφορες λελογισμένες και αλόγιστες πράξεις να'σου που βρέθηκε το -κυριοχρωματικά, ελέω η στεφάνη- κερασάκι στην ωρολογιακή μου τούρτα!
Εδώ κι ένα μήνα περίπου είμαι σε μια ωρολογιακή νιρβάνα, βαλχάλα, ζεν κι εγώ δεν ξέρω τί άλλο, κοιτάω εντελώς αδιάφορα το watchrecon, δεν κάνω κανένα άλλο σχέδιο και υπολογισμό για το πως θα καβατζώσω το επόμενο ρολογάκι, έχω αρχίσει και κοιτάω και άλλα σημεία του σώματος των γυναικών εκτός από τον καρπό, έχω πάψει να κάνω τη σκέψη "τσου ρε λάκη που έχεις καλύτερο ρολόι από εμένα" όταν βλέπω τους καρπούς των ανδρών και ζω το όνειρό μου: τα ρολόγια που ήθελα με τα λουριά που ήθελα!
Υπήρχε μόνο ένα κενό το οποίο καλύφθηκε -με έναν περιπετειώδη τρόπο μιας και χρειάστηκε να γίνουν δύο παραγγελίες για τα ίδια λουριά από το gnomonwatches, διότι χάθηκε η πρώτη αποστολή. Εξ ου και η καθυστερημένη παρουσιάση των συναισθημάτων μου (για το ρολόι τι να παρουσιάσω Υπομονετικέ μου Αναγνώστη που δε γνωρίζεις ήδη; ) .

Το ρολόι το ξέρεις, την ποιότητά την ξέρεις, την ομορφιά του την ξέρεις, την τιμή του την ξέρεις... για να κάνω κι εγώ ένα σχόλιο, θα παραθέσω δύο λέξεις και τρία θαυμαστικά: Η ευκαιρία!!!

Πίσω λοιπόν στα ενδυματολογικά για να δουν οι κάτοχοι του ρολογιού με τι μπορούν να το ντύσουν και να δουν οι μη κάτοχοι του ρολογιού και να ζηλέψουν :Ρ
Μπορεί να μην του φαίνεται, αλλά το ρολόι σηκώνει πολύ λουρί. Από τα κλασικά ρολεξοστυλοδερμάτινα λουριά...






και τους "τυπικούς" ιμάντες...








μέχρι κάποιες τολμηρότερες Νατοϊκές επιδρομές...










Και εννοείται ότι δέχεται και το βινταζοβανιλωτό καουτσουκένιο λουρί...


...και, αυτό που τονίζω σε όποιον αντέχει να μου μιλάει, πιστεύω ότι το ρολόι αυτό είναι φταγμένο για δερμάτινα Natos διαφόρων αποχρώσεων!

Μέχρι στιγμής έχω μόνο το επετειακό της συνάντησης των ρεμπεσκέδων στο νησί (ααααααααααααααααααααααχχχχχχχχχχχχχ!!!!!!!), αλλά σιγά σιγά ελπίζω να κάνω μια καλούτσικη συλλογή από δερματονατόλουρα.

Πιστεύω λοιπόν, Ανθεκτικέ, Μαραθονωδρόμε Αναγνώστη μου, ότι το ρολόι αυτό μπορεί να καλύψει όλη τη γκάμα των "δραστηριοτήτων" αυτού που το φοράει: μπορεί να φορεθεί με το κοστουμάκι, με το sneakerάκι, με το πασουμάκι, με το μποτάκι, με το μπλουζάκι, με το τζινάκι, με το βερμουδάκι!
Και ροκ και όπερα και κλαμπ και μπουάτ και αστέρια μισλέν και χασαποταβέρνα!

Σου εύχομαι κι Εσένα κι εμένα ζεν και βαλχάλα και νιρβάνα ή, για να το πω σε απλά -και πλήρη- Ελληνικά... χαμόγελο και ηρεμία: να έχουμε σε αυτές τις σχεδόν εσχατολογικές ημέρες κάτι που μας ηρεμεί και μας κάνει να χαμογελάμε, άσχετα με το τι θα είναι.

Άμα έχεις αυτό τον μούργο να σου κάνει τις αλλαγές στα λουριά...


και αυτή τη φάτσα στο γείτονα να σου κάνει νάζια...


είναι να μην είσαι ήρεμος και χαμογελαστός;;;

Αφού δύσκολα πια χορταίνουμε το στομάχι, το κορμί και τα χρέη μας, ας χορτάσουμε την ψυχή μας...

Σε ευχαριστώ πολύ για τον πολύ χρόνο σου να φτάσεις μέχρι το ευχαριστώ μου!

Φιλικά
Ευχαριστημένος

Όπως ίσως αντιλήφθηκες ανίατέ μου ρολογοπυροβολημένε, είχα βάλει στο μάτι για Χριστουγεννιάτικο δώρο στον εαυτό μου το Tudor Black Bay!
Αι οικονομικάι συνθήκαι όμως δε με βοήθησαν να ανταποκριθώ στο λάγνο κάλεσμα της μπορντώ στεφάνης και τελικά έμεινα να περνάω έξω από τη βιτρίνα του καταστήματος και να παρατηρώ λάγνα τη μπορντώ στεφάνη, παρέα μ'εκείνο το μαύρο συννεφάκι που έβρεχε μόνο πάνω από την κεφάλα μου...

Τελικά, χαλάλι τα λεφτά που έφυγαν προς άλλη κατεύθυνση -ιατρική- καθ'όσον το τέλος ήταν εξαιρετικό, οπότε... το λάγνο κάλεσμα της μπορντώ στεφάνης θα εισακουστεί λίγο αργότερα!

Αφού λοιπόν δεν υπήρχε σάλιο για ρολογάκι, σκεφτόμουν να πάρω κανέναν ιμάντα για το ξεκάρφωμα: ούτε αυτό έκανα μιας και ξενέρωσα ωρολογιακά και για το λόγο αυτό ότι λεφτά είχα τα έκανα μπύρες -και τα 10 Ευρώ...

Ξάφνου, η ιδιαιτέρως ευαίσθητη Ποντιακή μου μύτη οσφρίζεται μπρούτζο!!!
"Αδερφάκι μου" λέω "εδώ είσαι!"
Την εμπειρία από την εταιρεία την είχα, ήξερα ότι το ρολόι που θα παραλάβω θα είναι εξαιρετικό, η υπηρεσίες της Sara είναι από τις καλύτερες που έχω συναντήσει και τα λεφτά... νταξ' μωρέ: λίγο η φασίνα που έταξα στη Νανά ότι θα κάνω εγώ για ένα μήνα, λίγο το φαγητό που έταξα στη Νανά ότι θα μαγειρεύω εγώ για ένα μήνα, λίγο η τύχη (κατάφερα να καταλάβω ότι πήγε κομμωτήριο και άλλαξε το μαλλί και της είπα ότι είναι πάρα πολύ όμορφη...), κατάφερα να τα μαζέψω!

Οπότε τρισυπόστατε (ρολόι, λουρί, αξεσουάρ) ρολογοκαρντάση μου τα τρία κλικ έγιναν εν ριπή φωτός!

Σήμερα το μεσημεράκι λοιπόν παρέλαβα το δεματάκι!
Ακόμα προσπαθώ να μαζέψω το σαγόνι μου από το πάτωμα!
Η σχέση value for money αυτών των ρολογιών είναι τόσο ισχυρή που αντιστέκεται στο ρούφηγμα μαύρης τρύπας!
Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω, απλά στεναχωριέμαι που δε μπορώ να απεικονίσω την ποιότητα του ρολογιού με τις φωτογραφίες μου!
Α! Ναι! Μια που είπα και φωτογραφίες, αρκετά με τη φλυαρία, για ρίξε μια ματιά στο τί συνιστά το χαμόγελό μου!

Εννοείται ότι τα συνοδευτικά (θήκη με λουριά, εργαλεία)ήταν μαζί μου, όπως και το πρωτότυπο μοντέλο για περαιτέρω συγκρίσεις...


Όνομα και πράμα...


Ούτε μάρα, ούτε κακό συναπάντημα! Γάτα η Σάρα...


Το κουτί που περιέχει το κουτί του ρολογιού...




Το κουτί που περιέχει το ρολόι και περιέχοταν στο παραπάνω κουτί...


Ανοίγω τον κύλινδρο (προσοχή στη λεπτομέρεια: έχει και φλάντζα ρε ο γίγαντας!!! )...


...και αποκαλύπτεται το περιεχόμενο τακτοποιημένο εντός του αφρώδους υλικού...


Πληρέστατο το πακέτο, μέχρι και έξτρα μπαρέτες έχει -πρόνοια για τους παράφρονες λουρολάγνους...


Το Zulu είναι από τα μαλακότερα που έχω περιεργαστεί, το δερμάτινο λουράκι είναι έτσι κι έτσι, το ντεμεκιζοφράν τα σπάει: εξαιρετικά μαλακό και χνούδι ούτε για πλάκα!
Δύο μπρασομπούκλες με το λογότυπο της εταιρείας... μάλιστα!
Και μην ξεχνάς και το εξαιρετικό κατσαβιδάκι για αλλαγές λουριών.


Πλήρες πακέτο για τόσα λίγα λεφτά: σχόλιο ουδέν!

Ποιοτικότατο, πληρέστατο, στιβαρότατο (η στεφάνη περιστρέφεται με 120 κλικ, η κορώνα βιδώνει-ξεβιδώνει με σταθερότητα, το ζαφείρι είναι μέγκλα...), τί άλλο να ζητήσει κανείς;
Μα, μία σύγκριση με το αυθεντικό!
Και αφού δεν είσαι μαζί μου Φίλε μου για να συκγρίνουμε -ακτός από τα ρολόγια και -τις χοληστερίνες μας, θα πρέπει να αρκεστείς στις φωτογραφικές ικανότητες του Gallaxy S3, συνοδεία της ανικανότητάς μου να ρυθμίσω σωστά την κάμερα (εγώ ισχυρίζομαι ότι είμαι οπαδός της point and shoot τεχνικής για να καλύψω την ασχετοσύνη μου...).

Η μόνη διαφορά στα μεγέθη είναι στο ύψος κι αυτό λόγω της μορφής περιστροφής της κορώνας: στο Maranez η κορώνα περιστρέφεται συμβατικά, ενώ στο Ennebi περιστρέφεται πιέζοντάς την προς τα κάτω (α λα Aquagraph -bump!!! ).

Για δες...








...24άρια λουριά για αμφότερα τα ρολόγια, πιο μυώδεις οι βραχίονες του Ennebi...


...και μια φωτό του κώλου...


Ευτυχώς η λουροφαντασία μου είναι έμπιστη κι έτσι δεν έπεσα έξω: το Maranez ταιριάζει εξαιρετικά με τα λουριά μου, οπότε θα περνάμε καλά με τις αλλαξολουριές! Εννοείται ότι τώρα που είναι γυαλιστερή η κάσα τα ανοιχτόχρωμα λουριά δεν είναι και η καλύτερή του, αλλά μόλις σκουρύνει (ο χρόνος; τα αυγά; καμιά άλλη πατέντα; θα δείξει...) όλα θα είναι εξαιρετικά!

Ιδού του λόγου μου το αληθές -τουλάχιστον στα μάτια μου...






















Συμπερασματικά, και αφού σε ζάλισα αρκούντως ανθεκτικέ μου Αναγνώστη, θα έλεγα... "γιούπιιιιιιιιι".
Με ελάχιστο κόστος πήρα ένα ρολόι που είναι πανέμορφο (τί θα ήταν: βασίζεται στο αγαπημένο μου), ποιοτικότατο και είναι η χαρά του λουριού!



Δε χρειάζονται μεγάλα κεφάλαια για να ευτυχήσεις, αρκεί να είσαι ευτυχισμένος με αυτά που έχεις πετύχει!
Αυτό μπορώ για τώρα και χαίρομαι πάρα πολύ που μου αρέσει αυτό που μπορώ...

Σε ευχαριστώ για τον πολύτιμό σου χρόνο φανταστικέ μου ρολογά...

Ζέστη... (ευτυχώς υπάρχει το ερκοντίσιο!)
Δουλειά... (ευτυχώς υπάρχει το ερκοντίσιο!)
Άγχος για το τί θα γίνει αύριο-μεθαύριο... (υπάρχει Θεός;;

Ευτυχώς υπάρχουν και μερικοί άνθρωποι που η παρουσία τους, με οποιαδήποτε μορφή, βοηθάνε να σηκωθεί μια προστατευτική ασπίδα από ότι δυσάρεστο!

Ένας από δαύτους είναι και ο Μεγάλος Seiko-Breitling-Anonimo Sensei, Θοδωρής-Eisenberg!
Λίγος χρόνος μαζί του και όλα καλά...
Πώς είναι δυνατό να μη σκατζάρω ένα διωράκι από το γραφείο προκειμένου να τον πετύχω;

Αφ'ότου κανονίστηκε το ραντεβού μας είπα να πάρω και κανα-δυο πραματάκια να κάνουμε αλλαξολουρορολογοφωτογραφήσεις όση ώρα θα τα λέμε -ότι μου έμεινε σχεδόν, δηλαδή μετά το πέρασμα του ΒεζουβιοΓρεβενιώτικου τυφώνα που άφησε πίσω του μια Bomba (aka PAM87):

Πανεροπραμάτεια...


Fortisπραμάτεια...


Aquagraphοπραμάτεια...


...και όλη μαζί η πραμάτεια, μαζί με τη θήκη για τα εργαλεία...


...η οποία τακτοποιήθηκε άνετα σε αυτό το μπλε βαλιτσάκι ταξιδίου...


...το οποίο στην ούγια έγραφε...


Έτοιμος!


Μόλις βρεθήκαμε με το Θοδωρή και αφού υπέβαλα τα σέβη μου...


κατευθυνθήκαμε προς τη μαρίνα στα Γουβιά
http://www.corfumarina.com/?gallery=photo-gallery
προκειμένου να τα πούμε με την ησυχία μας.

Εκεί είχε κοτεράδες, ξενοδοχειάδες, μοντελάδες, αυτοκινητάδες, αλλά το τοποίο το ομόρφυναν οι ρολογάδες...


Τα πόσιμα ήρθαν -κρίμα που δε μπορέσαμε να το κανονίσουμε και για βρώσιμα...- η κουβέντα ξεκίνησε και οι φωτογραφίες έδιναν κι έπαιρναν!

Το αγαπημένο μου Breitling...


...και σε ομαδικές περιπτύξεις...








Θα μπορούσα να κουβεντιάζω, να φωτογραφίζω, να αλλάζω λουριά και να δοκιμάζω συνδυασμούς σε ρολόγια παρέα με το Θοδωρή για μέρες και μέρες!
Αλλά δυστυχώς είχε μόνο μερικές ώρες στη διάθεσή του, οπότε απορροφήθηκα με την κουβέντα...




Δυστυχώς όταν περνάς υπέροχα ο χρόνος περνά ακόμη γρηγορότερα, οπότε... έπρεπε να επανέλθω στην καυτή, αγωνιώδη καθημερινότητα!

Ευτυχώς είχα μαζί μου μια εξαιρετικά δροσερή ανάμνηση για να συνεχίσω!

Θοδωρή χάρηκα που σε είδα Φίλε...

Έχοντας στην κατοχή μου τρεις χρονογράφους (Β-42 Cosmonauts και  Flieger και TAG Aquagraph), έχω θέσει σαν στόχο ο επόμενος χρονογράφος που θα αποκτήσω να είναι ο περίφημος Lemania 5100!
Επειδή δε με πολυενδιαφέρουν τα τεχνικά χαρακτηριστικά (το μόνο που θέλω από τους χρονογράφους μου είναι να μη διαλύονται), ο μόνος λόγος που θέλω τον 5100 είναι η ποικιλία στη συλλογή μου και το αισθητικό κομμάτι του ρολογιού, να μου κάνει ένα κλικ, ένα τσακ, ένα τσαφ βρε Αδερφέ!
Στα δικά μου μάτια υπάρχουν κάποιες υλοποιήσεις με αυτό τον χρονογράφο που με κάνουν να γίνομαι πιο πράσινος και πιο νευρικός κι απ΄τον Hulk όταν τους βλέπω!!!
Κάτι Heuer, κάτι Omega, κάτι Orfina, κάτι κι εγώ δεν ξέρω τί άλλο, μου έχουν πάρει τα μυαλά!
Και σίγουρα θα μου παίρνανε και τα Ευρώ, εάν αυτά υπήρχαν: τώρα υπάρχουν μόνο σώβρακα που κι αυτά θα μου τα πάρει μια ΔΕΗ, ένας ΟΤΕς, ένας φόρος, ένας παράφορος, ένας κατήφορος χωρίς τελειωμό...

Τυγχάνει όμως και βρίσκεται στα χέρια μου κι ένα Sinn 142 στην έκδοση GSG 9, του γνωστού και μη εξαιρετέου Jorje Fliperio για ένα μικρό χορονικό διάστημα (μέχρι να βρω κάποια πειστική δικαιολογία για τον τρόπο που χάθηκε το ρολόι του...), οπότε, μη μπορώντας να πάρω τον μεσημεριανό μου ύπνο επειδή ο γείτονας αποφάσισε να κόψει ξύλα για το τζάκι του με το αλυσοπρίονο (κάποια στιγμή άκουσα πυροβολισμούς και το αλυσοπρίονο σταμάτησε, βέβαια...), βγήκα στην πίσω αυλή και άρχισα να φωτογραφίζω τους επίσημους αστροναύτες που έχω στα χέρια μου -όσο τους άλλαζα τα φώτα, εεεεεεεεεεεεεε τα λουριά θέλω να πω!

Παρότι δε φημίζομαι για τις φωτογραφικές μου ικανότητες, πιστεύω ότι θα καταφέρεις φανταστικέ μου Αναγνώστη να πάρεις μια ιδέα για τις εξωτερικές και αισθητικές ενδυματολογικά διαφορές των δύο αυτών αστροναυτών!

Για δες τις διαφορές στην κάσα...








...και τα οπίσθια...




Αμφότερα είναι "γεμάτα" ρολόγια!
Δεν τα λες και διακριτικά, έχουν τον όγκο τους, έχουν το βάρος τους κι ενώ για κάποιους μπορεί να είναι "φλύαρα" με όλους αυτούς τους δείκτες και τα σημάδια (τα οποία πιθανότατα έχουν τη χρησιμότητά τους -εγώ δεν πήγα και δεν προβλέπεται να πάω στο διάστημα, βέβαια, για να το διαπιστώσω! Μόνο χαμένος στο διάστημα είμαι κι εκεί με εξυπηρετούν μια χαρά...).

Ενδυματολογικά, παρά το ότι το Fortis φαίνεται, λόγω στεφάνης, μεγαλύτερο, αυτό παίρνει λιγότερο πλατιά λουριά (20mm) σε σχέση με το Sinn (22mm). Στα δικά μου μάτια πάντως όλα μοιάζουν αρμονικά, πιθανότατα επειδή μου αρέσουν πάααααααααααααααρα πολύ και τα δύο αυτά ρολόγια!

Σε κάθε περίπτωση και τα δύο ρολόγια είναι η χαρά του ιμάντα!
Καλά τα δέρματα κι οι μπρασελέδες, αλλά η ποικιλία των ιμάντων που μπορούν να δεχθούν αυτά τα δύο ρολόγια περιορίζεται μόνο από τους ιμάντες που μπορεί κανείς να έχει στην κατοχή του!
Όπως θα έτυχε να παρατηρήσεις από άλλο σχετικό φωτορεπορτάζ, για το Fortis έχω στην κατοχή μου καμιά δεκαπενταριά ιμάντες: κι όμως υπάρχουν κι άλλοι που του πάνε μια χαρά!
Το ίδιο πιστεύω ότι ισχύει και για το Sinn!

Ρίξε μια ματιά σε μια ενδυματολογική σταχυολόγηση που έκανα μέχρις ότου πλακώσει ο τυφώνας της κλίμακας 5 που ακούει στο όνομα Νικόλας...











Ωραία πράματα έτσι;

Δυστυχώς δεν πρόλαβα να ντύσω τα ρολόγια με όλες τις επιλογές που έχω στη διάθεσή μου για να πάρεις μια ιδέα για τα ξενύχτια που περνάω υπομονετικέ μου (αφού έφτασες μέχρι εδώ...) Συμφορουμίτη!

Αυτό που καταλάβα εγώ είναι πως όταν και εάν (που δεν...) υπάρξει το απαραίτητο χρηματικό υπόβαθρο η επόμενη προμήθειά μου θα είναι το 142!

Γενικότερα δεν είμαι οπαδός των αυθόρμητων αγορών!
Αυτό γιατί η οικονομική μου κατάσταση δε μου επιτρέπει συναισθηματισμούς: όταν βρω το ρολόι που με ενδιαφέρει, θα πρέπει να γίνει μια ολόκληρη μελέτη για τον τρόπο που θα συγκεντρώσω τα χρήματα:

-θα πω τα κάλαντα;
-θα ζητιανέψω;
-θα ζητήσω δανεικά από το έτερο Γλυκύτατό μου ήμισυ; (που για κάποιο εντελώς ανεξήγητο λόγο σε κάθε τέτοια περίπτωση μετατρέπεται στον δολοφόνο με το τηγάνι)
-θα πουλήσω το κορμί μου; (μην πάει ο νους σου στο πονηρό, για μπριζόλες και κοψίδια θα πάει...)

μα τελικά, ελλείψει εναλλακτικών λύσεων, ακολουθώ την πλέον επώδυνη: θα πρέπει κάποια ρολόγια και ενίοτε κάποια λουριά να τα αποχωριστώ...
Μερικές σπάνιες φορές, όμως, τυχαίνει να εμφανίζεται ένα ρολόι που θέλω σε τιμή που μπορώ να ανταπεξέλθω, οπότε και ορμάω!
Μια τέτοια περίπτωση εμφανίστηκε πριν από λίγες ημέρες, όπου ο Νικόλας (πολύ μου αρέσουν οι τύποι που σε κερδίζουν με την εμπιστοσύνη τους: καταπληκτικός τύπος! ) διέθεσε προς πώληση το Fortis B-42 Marinemaster, ένα ρολόι που πάντα ήθελα, αλλά ποτέ δε μπήκα σε διαδικασία αγοράς!
Αυτή τη φορά, όμως, μετά και από μια σύντομη αξιολόγηση της κατάστασης από τον φλιπερογκουρού, έκανα την κίνηση και τώρα είμαι στην ευτυχή θέση να κατέχω από ένα ρολόι της αγαπημένης μου σειράς, B-42, για την καθε περίσταση (ντεμέκ) :
-θέλω θάλασσα; έχω το Marinemaster...
-θέλω πτήση; έχω το Flieger...
-θέλω διάστημα; έχω το Cosmonauts...
-θέλω λουριά; έχω και τα τρία για να ξεσαλώνω!
Αυτό που θέλω περισσότερο από όλα αυτή την στιγμή είναι να πάψει να φυσάει και να βρέχει για να βγάλω καμιά φωτογραφία της προκοπής, αλλά δε γίνεται, οπότε φανταστικέ μου Αναγνώστη θα αρκεστούμε προς το παρόν σε κάποιες βροχερές!
(εντός της οικίας δε μπορεί να γίνει φωτογράφιση, διότι εκτός από την ανικανότητά μου στις φωτογραφίες, επικρατεί και ο τυφώνας Νικόλας...)
Πού θα πάει; Θα φτιάξει κι ο καιρός...
Σημειώνω εδώ την σαφέστατη προτίμησή μου για αυτά τα ρολόγια στους ιμάντες:αλλάζουν εύκολα, είναι φθηνοί και υπάρχουν σε άπειρα χρώματα -χώρια που δε χρειάζεται να ταλαιπωρούνται οι εύθραυστες βίδες από τις μπαρέτες.
Για δες λοιπόν τί γίνεται επί του παρόντος...

















Και η φαμίλια σε παράταξη...





Όπως βλέπεις φανταστικέ μου Αναγνώστη είναι νερουλές και λεκιασμένες ολίγον τι οι φωτογραφίες, αλλά πιθανολογώ ότι παίρνεις μια εικόνα για την ομορφιά -και- αυτού ρολογιού!

Μέσα από όλους τους λογαριασμούς, τις εφορίες, την ακρίβεια και την αγωνία για να βγάλω το μήνα, χαίρομαι πάρα πολύ που κατάφερα κάποιες από τις, ελάχιστες πια, οικονομίες μου να τις διαθέσω για να αγοράσω κάτι που τελικά μου αρέσει πάααααααρα πολύ!
Δόξα τω Θεώ, εκτός από την Οικογένειά μου, χαμόγελο μου προσφέρει και η συλλογή μου!
Εύχομαι ακριβώς το ίδιο σε όλους...

Προχθές ήρθε μια βόλτα από το νησί ο Άρης για ένα καφεδάκι (δυστυχώς ήταν μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν είχα το χρόνο να τον χοληστερηνώσω δεόντως)!

Ο λίγος χρόνος που καθήσαμε μαζί (τί είναι δύο ώρες μπροστά στην ωρολογιακή αιωνιότητα...) ήταν αρκετός να μελετήσω τον καρπό του, να μελετήσω το περιεχόμενο του καρπού του στον δικό μου καρπό και να αποφασίσω ότι το περιεχόμενο του δικού του καρπού πρέπει να γίνει περιεχόμενο του δικού μου καρπού (χικ...) !

Κι εκεί που το όνειρό μου είχε βαφτεί bronze, απότομα έβαλε μια 7750, μια λευκή πλάκα, ένα open back και μεταμορφώθηκε!

Με συνοπτικές, λοιπόν, διαδικασίες προστέθηκε το δεύτερο Fortis στην οικογένεια των ΠοντιορολογοΛουροΪμάντων!

Και ποιό είναι το πρώτο πράγμα που κάνει ένας λουροπυροβολημένος που σέβεται την παλαβομάρα του;
Σωστά μάντεψες στωικέ μου Αναγνώστη!
Αλλαξολουριές!!!

Και τί καλύτερο από το να του αλλάζω τα φώτα, εεεεεε...... τα λουριά παρέα με το αδερφάκι του!!!
Δυστυχώς όταν έχεις λίγους ιμάντες, αλλά και το κυριότερο όταν έχεις τον Νικολή να θέλει να αλλάξει κι αυτός ιμάντες στο καινούριο ρολόι δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές!
Ορίστε λοιπόν τί κατάφερα πριν την επιδρομή του 5χρονου Ninja!





















Είναι πλέον διπλά Fortisμένη η ατμόσφαιρα στο σπίτι!

Τώρα πάω να δω για κανένα επιπλέον οικογενειακό ιμάντα.

Περαστικά μου...

Τα καλά του νησιού!
Σχεδόν πας στη δουλειά με το μαγιό και μόλις τελειώσεις... γούργια παραλία!!!
Το μεγαλύτερο δίλλημα είναι ποιά παραλία να επιλέξεις!

Τα Σαβατοκύριακα επιλέγουμε κάποιες παραλίες που είναι λίγο μακρύτερα από το σπίτι, προς το νοτιοδυτικό άκρο του νησιού και έχουν τα χαρακτηριστικά της μεγάλης έκτασης (οπότε όσο κόσμο και να έχει, πάντα άδεια θα φαίνεται), των ρηχών νερών (οπότε "ξεχνάς" τον πιτσιρή μέσα στο νερό ή παίζεις άνετα μαζί του) και είναι μια από τις καλύτερες πίστες για κάθε είδους σερφάρισμα -kite surf, wind surf- οπότε βλέπεις κάτι τρελαμένους να περνάνε γύρω και πάνω από το κεφάλι σου (τους προτιμώ από το να ακούω τις ρακέτες...)!
Σήμερα λοιπόν, πήγαμε στον Χαλικούνα ( 39°27'5.73"Β - 19°52'35.09"Α).

Κατ'αρχήν ο έλεγχος των συνθηκών...


...της θερμοκρασίας...


...και κατόπιν ο βοηθός προσκόμισε το ρολόι που θα με συνοδεύσει στις απλωτές! Επειδή θα υπερέβαινα τα απύθμενα βάθη των 150 πόντων, χρειαζόμουν ένα αξιόπιστο καταδυτικό...


...κι εγώ έφερα το λουρί για το ρολόι και τα σχετικά παρελκόμενα!


Αφού λοιπόν ο εμπειρογνώμονας επιθεώρησε και επιβεβαίωσε την αντοχή των υλικών...


...προχώρησα στην προσαρμογή του σχετικού λουριού!

(τυχαία έχω αυτό το όνομα χρήστη Αξιότιμέ μου Αναγνώστη; Είμαι ο μόνος ( ; ) που βγάζω το καουτσούκ και βάζω το δερμάτινο λουρί όταν είναι να πάω θάλασσα!)

Μπαγκάζια, παιχνίδια, σκαπτικά εργαλεία κλπ. στη θέση τους, οπότε και ο Έχων το γενικό πρόσταγμα πήρε θέση...


...και αφού ρίξαμε μία (φωτογραφία) για το δρόμο...


...το αξιόπιστο και τιμιότατο Suzukάκι μας...


...μας έφερε στην παραλία, όπου η μαμά πήρε τον πιτσιρή...


και κατηφορίσανε, ενώ εγώ αφού πήρα μία φωτό της πίσω πλευράς της παραλίας (λιμνοθάλασσα Κορισσίων -βιότοπος)...


...πήρα και την υπόλοιπη προίκα!
Βρήκαμε και το σημείο που θα αράζαμε...


...και ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για να φουντάρουμε τον Νικολή...


Μετά από τάματα ενός παγωτού, μίας κρέπας με γαλοπούλα και τυρί , συναρμολόγησης του επιθυμητού αεροπλάνου από Lego και παρακολούθησης του Toy Story 2, καταφέραμε να κάμψουμε τις αντιστάσεις του και βούτηξε!
(παρεπιπτόντως, άλλα τόσα του τάζαμε για να τον βγάλουμε έξω από το νερό...)

Μετά από τις βουτιές, πρέπει να βγουν οι απαραίτητες υγρές φωτογραφίες...




...και μετά πρέπει να γίνει ο ακόμη πιο απαραίτητος -κρισιμότατος!!!- ανεφοδιασμός!
Οπότε... βουρ για το συνοθύλευμα με ξύλα του οποίου ο ιδιοκτήτης το βάφτισε μπαράκι...


που όμως έχει το βασικότερο συστατικό μιας παραλίας (για εμάς τους παντρεμένους έτσι ; ) : ΜΠΥΡΕΣ!!!

Καθώς περίμενα για τον ανεφοδιασμό...


...και καθώς απολάμβανα τον ανεφοδιασμό...




Έτσι πέρασε η μέρα μας σήμερα και λίιιιιγο πριν βραδυάσει αρριβάραμε στο σπίτι κουρασμένοι μεν, αλλά χαλαροί κι έτοιμοι για την επόμενη μέρα...


Ήταν μια ωραία μέρα!

Δόξα τω Θεώ, μέσα σε όλα τα χάλια τριγύρω μπορούμε να πάμε οι τρεις μας κάπου και να μη μας καίγεται καρφί: αυτό συνιστά Ευλογία!

Εύχομαι όλοι σας να έχετε μια τέτοια Ευλογία...

Το καλό με το να ζεις στην εξοχή είναι ότι υπάρχουν μερακλήδες που μπορούν να κάνουν ωραία πράγματα από φαινομενικά άχρηστα υλικά!
Τέτοιος είναι και ο Λουκάς, ένας συνάδελφος, ο οποίος τον ελεύθερο χρόνο του μετασχηματίζει διάφορα πράγματα που -εγώ τουλάχιστον θα πετούσα!- σε χρηστικά αντικείμενα. Η "ειδίκευσή" του είναι οι κορνίζες, οι καθρέφτες και τα τραπέζια από διάφορα ξύλα που βρίσκει!
Κάποια στιγμή, που κοιτάγαμε τα λουριαμπουκλορολογιαθήκες του ήρθε μια ιδέα να φτιάξει ένα κουτί για αυτά!
Αφού είδαμε μερικές φωτογραφίες από κουτιά, μου είπε "άσε με να φτιάξω καναδυό να δούμε τί θα γίνουνε"!
Σήμερα, λοιπόν, παρέλαβα το πρώτο δείγμα -υπάρχει κι άλλο, κι άλλο, και έπονται κι άλλα...- από ξύλα που βρήκε: ένα σεντούκι 12 κιλά φτιαγμένο με 2ποντο ξύλο!
Ήμουν τόσο βιαστικός να το παραλάβω, που δεν τον άφησα να το φτιάξει και να το φινιρίσει όπως αυτός θα ήθελε!
Αλλά χαλάλι! Είναι ένα μπαούλο στιβαρό και ανθεκτικό το οποίο οικειοποιήθηκε ο Νικόλας...



...και αφού κατάφερα να τον ξεφορτώσω από το σεντούκι, έβγαλα κάποιες φωτογραφίες με τις σχετικές διαρυθμίσεις ρολογιών και λουριών. Για δέτε και πέτε...







στο καπάκι είναι σχεδιασμένο με πυρογράφο το ρολόι που έχει ο Λουκάς (Hamilton jazzmaster open secret chrono)...






Να και οι υπόλοιπες φωτό...













και τα λουριά μπαίνουν μια χαρά στο συρτάρι (ταξινομημένα ανά κατασκευαστή...)





...λουριά μπορούν να μπούνε και στη θήκη που υπάρχει στο καπάκι...



...και το τελικό αποτέλεσμα με το σεντούκι γεμάτο είναι αυτό:



Θέλει λίγη δουλειά με το τελικό φινίρισμα -όπως είπα, εγώ ήμουν ο ανυπόμονος και τόσο ενθουσιασμένος όταν το είδα, που το άρπαξα κι άρχισα να τρέχω στην κυριολεξία!- αλλά οι προοπτικές είναι εξαιρετικές!

Οσονούπω και το δεύτερο σεντούκι (με περισσότερα συρτάρια για ρολογοσυμπράγκαλα)...