Λίγο πριν πάω στρατό, με όσους μιλούσα και είχαν πάει, μου λέγανε "τί ωραία που ήταν εκεί, μακάρι να ξαναπήγαινα, τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου".
Έχουν περάσει 8 χρόνια που απολύθηκα, αλλά δεν τον έχω νοσταλγήσει ακόμη ούτε στιγμή ακόμη!
Βασικά ένα πράγμα σιχαινόμουν στο στρατό, το σκοπέτο (σκοπιά). Τελικά κατέληξα να δουλεύω 14 ώρες την ημέρα σε γραφεία και άλλα χαμαλίκια για να γλιτώσω την σκοπιά. Κοιμόμουν λιγότερο από το αν είχα μόνο μια σκοπιά να κάνω, αλλά τουλάχιστον γλίτωσα το καθημερινό 8ωρο άσκοπο στήσιμο και άφησα και μερικά πράγματα στο στρατόπεδο. Α, ούτε τιμητικές πήρα!