Καλησπερα παιδιά.
Πρώτο μου μήνυμα και καλώς σας βρήκα.
Ειχα ένα παππού που πέθανε πριν τριανταπέντε χρόνια. Εγώ ουτε σχολείο δεν ειχα ξεκινήσει ακόμα όταν πέθανε. Είχε ενα ωμέγα ο γέρος, το θυμάμαι γιατι το εποφθαλμιούσε να του το πάρει ο πατέρας μου, το θεωρούσε σπουδαίο ρολόι.
Τον παππού τον θυμάμαι πολύ αμυδρά, αλλά τον θυμάμαι κάθε πρωί και καθε βραδυ που κούρδιζε το ρολόι. Το πρωί απαραίτητα με την εφημερίδα και τον καφέ. Το βράδι στο κομοδίνο και το κλασσικό ποτήρι νερό μη διψάσεις τη νύχτα... Κάθε μεσημέρι άκουγε τα "νέα" στο ραδιόφωνο και ρύθμιζε το ρολόι του με τα δώδεκα "μπιπ" που έκανε. Στο δωδέκατο πατούσε την κορώνα κάτω.
Αλλες εποχές, διαβάζανε εφημερίδα, ακούγανε ραδιόφωνο, πηγαίνανε θέατρο, γράφανε επιστολές κάνανε περίπατους τα απογεύματα. Τώρα εμεις μπαίνουμε στο ιντερνετ για ενημέρωση, βλέπουμε τηλεόραση, έχουμε κόνεξ τιβι, στέλνουμε email,και τρέχουμε σα τις π0+@/€$ από το πρωί μέχρι το βράδι για τρεις κι εξήντα.
Κουρδιστό ρολόι δεν έχω, αλλα αν κάποιος έχει και το κουρδίζει και μετά το κολλάει στο αυτί του και ακούει το "τσικι-τσικι" του μηχανισμου, και αυτό του δίνει μια μυρωδιά από εκείνη την εποχή την αλλιώτικη, μαγκιά του και με τις υγείες του.
