Κρίμα...πάνω που σε είχε λατρέψει ο Χαριλαος ....
Ξέρω εγώ τον τρόπο να τον γλυκάνω, μη σε νοιάζει, υπομονή λίγες μέρες και θα δεις.
Λοιπόν, στα σοβαρά τώρα, αν το καλοσκεφτεί κανείς η R έχει καταφέρει να δημιουργήσει το πιο φιλικό, το πιο προσιτό προς τις μάζες ρολόϊ στην ανθρώπινη ιστορία. Κάτι σαν το Volkswagen ένα πράγμα. Στα Rolex βρίσκει την πραγμάτωσή της η σοφή λάϊκή παροιμία που λέει «
αν είσαι φτωχός, αγόραζε ακριβά», αφού είναι το μόνο είδος πολυτελείας που μπορεί κανείς ν’ αποκτήσει χωρίς να αιμορραγήσει. Αν αύριο βρεθεί σε ανάγκη, το δίνει εύκολα πίσω κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Aυτή είναι η μία πλευρά, μόνο που ο Ιανός έχει κι άλλο πρόσωπο : Ο πυρήνας της σύγχρονης φιλοσοφίας της Rolex είναι -συγκεκαλυμμένα μεν βαθιά δε-
ταξικός. Το ίδιο το προϊόν, αξιοποιώντας την εμβληματικότητά του, κατασκευάζεται και πωλείται με την προοπτική της υπόμνησης και του υπερτονισμού ταξικών συνόρων και διαφορών. Ασφαλώς δεν είναι μόνο τα προϊόντα της Rolex που το επιδικώκουν αυτό, αλίμονο, τόσα και τόσα καταναλωτικά είδη πωλούνται σαν εξ ορισμού status symbols, έγραψα όμως παραπάνω ότι κανένα μα κανένα δεν διαθέτει το συνδυασμό αναγνωρισιμότητας/φορητότητας ενός Rolex στο χέρι. Kαι –προσοχή σ’ αυτό το σημείο- το Rolex επιτελεί τον σκοπό αυτό
ανεξάρτητα από τη βούληση του φορέα του ! Ο φορέας μπορεί να είναι ένας ωρολογόφιλος, όπως λέμε, που απλά εκτιμά τις ιδιότητες του συγκεκριμένου ρολογιού και απολαμβάνει να το φοράει για ίδια ευχαρίστηση –δεν έχει σημασία όμως, και πάλι στην κοινή θέα το ρολόϊ την ίδια πάντα λειτουργία επιτελεί, χωρίς να ρωτήσει τον κάτοχο. Είναι ανεξέλεγκτο. Σαν τον Frankenstein ένα πράγμα.
Έχω χρόνια να φορέσω έξω το 16613 και δεν πρόκειται να το ξαναφορέσω ποτέ, είναι δεδομένο. Αυτό το ρολόϊ έχει μια χυδαιότητα, μια ξεδιαντροπιά, βγάζει προς τα έξω ένα «-ξέρεις ποιος είμ’ εγώ ρε ;» και μάλιστα ουρλιάζοντας. Διακριτικότης μηδέν. Ειλικρινά, δεν έχω ξαναδεί ποτέ ρολόϊ που να υποχρεώνει τον άλλον να το κοιτάξει, ποτέ μου. Το DSSD που είναι σαφώς μεγαλύτερο, δεν έχει τέτοιο αppeal και ξέρω ακριβώς το λόγo : -Επειδή δεν έχει κύκλωπα, χαχαχα ! Υπ’ αυτή την οπτική, το DSSD είναι σαφώς διακριτικότερο ρολόϊ, διακριτικότερο απ’ οποιοδήποτε Sub ή GMT, η δική μου εμπειρία τουλάχιστον αυτό δείχνει.
Να λοιπόν ο αληθινός λόγος για τον οποίο δεν συμπαθώ τα Rolex και το κριτήριο δεν έχει καθόλου να κάνει με ποιοτικά χαρακτηριστικά (αντίθετα εκτιμώ απεριόριστα την κατασκευή), είναι ξεκάθαρα ιδεολογικό/αισθητικό/κοινωνιολογικό. –Πως να το πω ; Δεν μ’ αρέσει να καρφώνομαι. Δε μ’ αρέσουν οι ταμπέλες -το Rolex είναι όχι ταμπέλα, φωτεινή neon επιγραφή πες καλύτερα. Και εν πάση περιπτώσει, ταξικά αν το δω δεν ανήκω στην άρχουσα τάξη ούτε ζω στις παρυφές της ούτε τη φλερτάρω καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Εάν κάποτε τα ξανακάνουν τσέπης τα Rolex, θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά, θα το χώνω στην κωλότσεπη και δεν θα το βλέπει κανείς, παρά μόνον εγώ όταν κοιτάζω την ώρα. Αλλά ούτως εχόντων των πραγμάτων, nein, danke.
Αυτό που δεν κατάλαβαν ποτέ οι κάτοχοι Ρόλεξ (γνήσιου η αντιγράφου) με άδειες τσέπες που έχουν πάρει το ρολόι για να πηδήξου η να πουλήσουν μούρη ότι το ρολόι τους τιμωρη.
Αρκεί κάποιος να τον κοιτάξη τι ρούχα φορά η όταν βγάζει να πλήρωση καφέ η ποτό με τι πληρώνει.
Συμφωνώ για το ότι παίρνουν Ρόλεξ για να πουλήσουν μουρη αλλά οχι όλοι.
Όχι όλοι βέβαια Άρη, αυτό θα ήταν εντελώς απογοητευτικό. Και βέβαια, αυτό που είπες είναι σωστό, όταν το όλο «πακέτο»
δεν συνάδει, το πράγμα καταντά ιλαροτραγωδία.
